Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Rosję. Brak jej w Wielkiej Brytanii, do której dotarcie po ustąpieniu epo- ki lodowcowej uniemożliwił jej kanał La Man- che, oraz, co jest warunkowane klimatycznie, w większej części Skandynawii, a ponadto w pasie obejmującym pd. Francję oraz pd. i wsch, Hiszpanię, gdzie jest zastępowana przez rz. śródziemnomorską. Cały obszar roz- siedlenia rz. drzewnej niemal dokładnie pokrywa się z europejskim biomem lasów liś- ciastych. Środowisko: w obrębie tak ogromnego zasię- gu gatunkowego rz. drzewna występuje głów- nie w dolinach rzecznych w rosnących tam lasach łęgowych, grądach niskich i lasach mieszanych z licznymi kałużami i stawkami, trzcinowiskach, a także porośniętych bujną ro- ślinnością ogrodach, w których znajdują się oczka wodne. Jako zbiorniki rozrodcze rz. i osobnik rzekotki drzewnej Rzekotka drzewna (Hyla arborea) drzewna wykorzystuje obficie zarośnięte roś- linnością wodną, wypełnione czystą wodą ka- łuże, stawy, starorzecza, spokojne zatoki lub rozlewiska w dolinach rzek. Wykorzystuje rów- nież małe ogrodowe oczka wodne oraz nie- wielkie, zalane wodą doły pozostające po wy- dobyciu żwiru, jeśli nie są jeszcze zasiedlone przez traszki i ryby. Na północ od Alp pionowy zasięg rz. drzewnej w górach nie przekracza 600 m n.p.m., na południe od nich dochodzi do ok. 800 m n.p.m. Tryb życia: rz. drzewna jest znakomitą wspi- naczką, która większość swego życia, pomija- jąc okres godowy, spędza wyżej lub niżej na roślinach. Dostosowana do takiego trybu życia jest jej budowa ciała: palce są zaopatrzone na końcach w przylgi czepne, a płaski kształt ciała umożliwia silne przywarcie stroną brzu- szną do podłoża. Pomimo stosunkowo delikat- nych tylnych nóg, które są niewiele dłuższe od całego ciała, rzekotka dobrze skacze. Potrafi przy tym zręcznie zaczepić się mocno tylko przylgą jednego palca na miejscu lądowania i następnie podciągnąć się. Pionowe ściany nie stanowią dla niej żadnej przeszkody. Tkwiąc w bezruchu ma nogi przyciśnięte do tułowia, tak że tworzą wraz z nim wspólny zaokrąglony kształt ciała. W czasie dłuższego przebywania w bezruchu dostosowuje uba- rwienie ciała do kolorytu podłoża. Rz. drzewne, zwłaszcza młode osobniki, wy- magają dużo słońca. W trybie życia wyraźnie odciśnięte jest ich pochodzenie z rejonu tropi- ków, w których rodzina rzekotkowatych osiąg- nęła największe zróżnicowanie. Zimuje zagrzebana w ziemi blisko zbiorników wodnych lub w wilgotnych zagłębieniach, niekie- dy w prawie suchych glebach. Zimowanie trwa od końca września lub początku października do przełomu marca i kwietnia. Rozród: po przezimowaniu rzekotki wędrują do swoich zbiorników rozrodczych i po przy- byciu na miejsce przebywają wieczorem i no- cą w wodzie, natomiast w ciągu dnia, zwłasz- cza w czasie słonecznej pogody, przesiadują na brzegu. Samce starają się, wraz z zapad- nięciem zmroku, zainicjować na powierzchni wody chór. Później w ciągu roku terkoczą rów- nież na lądzie. Znajdując się w odległości Rozmieszczenie w stawie terkoczących samców 3 m od siebie wyznaczają głosem rew z których przepędzają inne samce. Przez chór z jednej strony wzmacnia się i jest s nałem dla przybywających samic, gdzie zi.__ duje się zbiornik rozrodczy, z drugiej pozosta-l wia samicom możliwość wyboru określonego samca jako partnera do kopulacji. W czasis kopulacji samiec chwyta samicę w okolicy bio] der (ampleksus pachwinowy). Nieduże, wielkoś-l ci orzecha włoskiego, kłęby skrzeku zawierają] przeciętnie ok. 1000 jaj. Kijanki są ciemnoszare, pokryte złotawymi cętkami i mają wyjątkowo wysoką błonę płetwową, zaczynającą się już na] głowie. Świeżo przeobrażone młode rzekotki mierzące ok. 16 mm długości opuszczają wodę| w pełni lata. Rz. drzewna dojrzewa płciowo1 w trzecim roku życia. Pokarm: małe owady latające, pająki i inna drobne stawonogi. Uwagi: w rzekotce widziano dawniej „przepo wiadacza" pogody. Trzymana w słoju miała! siedzieć na drabince wysoko przy dobrej, a ni-j sko przy złej pogodzie i zapowiadać jej nagłel zmiany. Przypuszczalnie na takie mniemani wpłynęły obserwacje, że zwłaszcza młode! rzekotki przebywają późnym latem w czasie] pięknej, słonecznej pogody wysoko na] krzewach, a nisko podczas pogody pochmur- nej, deszczowej, co ma jednak związek tylko z dyktowanym przez chwilowe warunki pogo- dowe rozmieszczeniem owadów