ďťż

Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Podkreœ- laG oni wagę językowych i kulturowych różnic pomiędzy społecz- noœciami, bagatelizujšc jednoczeœnie istniejšce zwišzki tradycji i trwałe powišzania ekonomiczne, które prryczyniły się do powsta- nia dotychczasowych wspólnot. W roku 1919 wszyscy właœciwie europejscy intelektualiœci młodej generacji, nie wspominajšc już o starszych, podpisywali się zgodnie pod tezš, iż prawo do samosta- nowienia narodów jest podstawowš zasadš moralnš. Wštpišcych było niewielu, wœród nich Karl Popper"5. Ci ostatni dowodzili, iż zasada samostanowienia jest receptš na klęskę, jako że popr Lez "wyzwalanie" społecznoœci i mniejszoœci narodowych roœnie tylko ich liczba. Mimo tych głosów samostanowienie zasadniczo przyjęte zostało w Europie jako niepodważalne pryncypium, tak jak przyję- te być miało w latach pięćdziesištych i szeœćdziesištych w Afryce. Można neczywiœcie powiedzieć, iż z końcem 1919 r. ratowanie starych układów w centralnej i wschodniej Europie było wykluczo- ne. Nacjonaliœci dokonali już swego dzieła. Zwykło się, patrršc z rspektywy ponad siedemdziesięciu lat, oceniać ostatni okres monarch austro-węgierskiej jako przykład niezmšconego współ- życia wielu narodowoœci. W istocie był to koszmar rosnšcej niena- wiœci rasowej. Każda reforma stwarzała więcej problemów niż ich rozwišzywała. W roku 1867 Węgry stały się równoprawnš częœciš dualistycznej monarchii i bez zwłoki zaczęły gnębić i szykanować własne mniejszoœci narodowe, głównie Słowaków i Rumunów, czynišc to na skalę znacznie większš i okrutniejszš, niż dokonywali tego Austriacy wobec samych Węgrów. Uchwalano specjalne usta- wy faworyzujšce poszczególne narodowoœci; wprowadzanie ich w życie wywoiywało niezliczone przerwy w pracy transportu i ban- ków, burzyło zasady wolnego handlu, odbierało zaufanie do uczci- woœci wyborów. Czesi i inne słowiańskie nacje szły za przykładem Węgrów. Trudno było doszukaE się jakiegoœ stałego wzoru w po- stępowaniu grup etnicznych. Czesi odrzucali żšdania niemieckie dotyczšce Słowacji, Niemcy z kolei odpowiedzieli odmownie Wło- 52 chom i Słoweńcom na ich postulaty w sprawie pohidniowego Tyrolu i Styrii. Wszystkie sejmy i parlamenty - w Budapeszcie, Pradze, Grazu, Innsbrucku - były widowniami bezlitosnych walk nacjona- listycznych. W Galicji mniejszoœć ruska œcierała się z większoœciš polskš; w Dalmacji większoœć słoweńska walczyła z mniejszoœciš włoskš. Sformowanie jakiegokolwiek efektywnego rzšdu parla- mentarnego było w rezultacie niemożliwe. W latach 1900-1918 w skład wszystkich dwunastu rzšdów centralnych musieli wejœć pra- wie wyłšcznie urzędnicy państwowi; każdy rzšd lokalny wykluczał ze swego składu przedstawicieli mniejszoœci i prawnie ochraniał, gdzie się tylko dało, lokalne gałęzie przemysłu. Gdy nie można było tego czynić legalnie, organizowano bojkot towarów innych narodo- woœci. Trudno powiedzieć, by "stary œwiat" kierował się zdrowym rozsšdkiem. Respektował jednakże prawo. W carskiej Rosji zdarzały się niekiedy pogromy żydowskie, podobnie jak i inne wypadki gwał- townych starć nacjonalistycznych, w obu jednakże imperiach ger- mańskich aż do roku 1914 przestrzegano praw w sposób wyjštkowy; można było nawet usłyszeć skargi na zbytnie poshiszeństwo oby- wateli. Wojna wszystko to mœciwie zmieniła. Historyk Fritz Stein miał niezaprzeczalnie rację mówišc, iż I wojna œwiatowa zapoczšt- kowała okres bezprecedensowego gwałtu, a w efekcie zainauguro- wała nowš wojnę trzydziestoletniš, kontynuowanš od roku 1919 innymi sposobami"6. Oczywiœcie skala klęsk tej epoki była już globalna, nie kontynentalna. Epidemia grypy, która w latach 1918- -1919 uœmierciła 40 mln ludzi w Europie, Azji, i Ameryce, nie ograniczała się do terenów objętych walkami, choć straty w tych rejonach były zdecydowanie największe"'. Z chwilš formalnego zakończenia działań wojennych zaczęły wybuchać nowe, równie krwawe starcia: od 27 lipca do 1 sierpnia 1919 r. Chicago było œwiadkiem pierwszych na pótnocy USA poważnych zamieszek ra- sowych, w których zginęło 36 osób i 536 odniosło rany. W innych miastach działo się podobnie: 30 maja 1921 r. w Tulsie i Oklahomie œmierć poniosło 50 białych i 200 Murzynów"s. Przywódcy strajku powszechnego w Winnipeg w Kanadzie oskarżeni zostali 17 czerw- ca 1919 r. (i w wyniku procesu skazani) o spisek majšcy na celu obalenie rzšdów konstytucyjnych i wprowadzenie rad robotniczych na wzór sowietów". W Wielkiej Brytanii starcia majšce rozpoczšć rewolucję wybuchły w Glasgow 31 stycznia 1919 r