Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Jeżeliby do skutku przyszło ożenienie, 50 Telimena w ich domu miałaby schronienie Na przyszłość; krewna Zosi i Hrabiego swatka, Dla młodego małżeństwa byłaby jak matka. Po tej z sobą odbytej, stanowczej naradzie Woła przez okno Zosię, bawiącą się w sadzie. Zosia w porannym stroju i z głową odkrytą Stała, trzymając w ręku podniesione sito, Do nóg jej biegło ptastwo; stąd kury szurpate Toczą się kłębkiem, stamtąd kogutki czubate, Wstrząsając koralowe na głowach szyszaki 60 I wiosłując skrzydłami przez bruzdy i krzaki, Szeroko wyciągają ostrożaste pięty; Za nimi z wolna indyk sunie się odęty, Sarkając na gderanie swej krzykliwej żony; Ówdzie pawie jak tratwy długimi ogony Sterują się po łące, a gdzieniegdzie z góry Upada jak kiść śniegu gołąb srebrnopióry. W pośrodku zielonego okręgu murawy Ściska się okrąg ptastwa krzykliwy, ruchawy, Opasany gołębi sznurem na kształt wstęgi 70 Białej, środkiem pstrokaty w gwiazdy, w cętki, w pręgi Tu dzioby bursztynowe, tam czubki z korali Wznoszą się z gęstwi pierza jak ryby spod fali. Wysuwają się szyje i w ruchach łagodnych Chwieją się ciągle na kształt tulipanów wodnych; Tysiące oczu jak gwiazd błyskają ku Zosi. Ona w środku wysoko nad ptastwem się wznosi, Sama biała i w długą bieliznę ubrana, Kręci się jak bijąca śród kwiatów fontanna; Czerpie z sita i sypie na skrzydła i głowy 80 Ręką jak perły białą gęsty grad perłowy Krup jęczmiennych: to ziarno, godne pańskich stołów, Robi się dla zaprawy litewskich rosołów; Zosia je wykradając z szafek ochmistrzyni Dla swego drobiu, szkodę w gospodarstwie czyni. Usłyszała wołanie: <> To głos cioci! Sypnęła razem ptastwu ostatek łakoci, A sama kręcąc sito, jako tanecznica Bębenek, i w takt bijąc, swawolna dziewica Jęła skakać przez pawie, gołębie i kury: 90 Zmieszane ptastwo tłumnie furknęło do góry Zosia, stopami ledwie dotykając ziemi, Zdawała się najwyżej bujać między niemi; Przodem gołębie białe, które w biegu płoszy, Leciały jak przed wozem bogini rozkoszy. Zosia przez okno z krzykiem do alkowy wpadła I na kolanach ciotki zadyszana siadła; Telimena, całując i głaszcząc pod brodę, Z radością zważa dziecka żywość i urodę (Bo prawdziwie kochała swą wychowanicę). 100 Ale znowu poważnie nastroiła lice, Wstała i przechodząc się wszerz i wzdłuż alkowy, Dzierżąc palec przy ustach, tymi rzekła słowy: <>. Zosia skoczyła z miejsca i klasnęła w dłonie, I ciotce zawisnąwszy oburącz na łonie, Płakała i śmiała się na przemian z radości. <>. <