Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Michała Kaczkowskiego. W latach 30. w szkole uczono języka łemkowskiego. W 1936 r. mieszkało tu 771 grekokatolików, 167 łacinników, 52 babtystów i 11 Żydów. Tym, co po tej łemkowskiej wsi przetrwało do naszych czasów, jest cerkiew z 1901 r. pw. Matki Boskiej Opiekuńczej (Po-krowy) - obecnie kościół. Niedaleko świątyni, po przeciwnej stronie drogi, na miejscowym cmentarzu znajduje się ostatnio odremontowany cmentarz wojenny nr 84 projektu Hansa Mayra. Wracamy do Sękowej. Po ok. 6 km dojeżdżamy do Ropicy Górnej. Ropica Górna (Ropica Ruska, ?????? ?????) Miejscowość położona przy szosie głównej z Gorlic do Koniecznej, na południe od Sękowej, tuż przy drodze bocznej prowadzącej do Bartnego. Pierwsza lokacja wsi na prawie polskim miała miejsce jeszcze przed 1. poł. XIV w. W 1342 r. osada została przeniesiona na prawo niemieckie, a następnie dopiero w XVI w. na wołoskie. W okresie międzywojennym w Ropicy działało kółko „Ridnej Szkoły" im. Tarasa Szewczenki. W 1936 r. wieś zamieszkiwało 736 grekokatolików, kilku Żydów i rzymskich katolików. Aż do 1949 r. miejscowość nosiła nazwę Ropicy Ruskiej. W centrum wsi stoi drewniana cerkiew (typ północny) pw. św. Michała Archanioła wzniesiona w 1813 lub 1819 r. Druga z podanych dat powstania może dotyczyć gruntownej modernizacji świątyni. Jest to budowla trójdzielna z zakrystią przy prezbiterium od strony północnej. Wieża słupowo-ramowa o pochylonych ścianach posiada pozornie nadwieszoną izbicę, wokół zaś biegnie zahata. Wewnątrz znajduje się ikonostas z 2. poł. XVIII w. Obecnie cerkiew jest użytkowana jako filia rzymskokatolickiej parafii w Małastowie. Autobusy podmiejskie kursują do Gorlic. Jest tu przystanek PKS. Na skrzyżowaniu w Ropicy Górnej (Ruskiej) skręcamy w lewo główną trasą w dolinę potoku Bartne. Po 4 km docieramy do starej wsi łemkowskiej Bodaki. Możemy też przyjąć inny wariant trasy: jedziemy prosto i omijając Bodaki oraz Bartne, docieramy przez Małastów na Przełęcz Ma-lastowską (604 m n.p.m.). Bodaki (??????) Niegdyś Bodaki stanowiły przysiółek położonej nieco dalej w stronę Bartnego Przegoniny. Drugim obok Bodaków przysiółkiem Przegoniny było Pstrążne. Pierwsze wzmianki o Przegoninie pochodzą z 1581 r., kiedy jako wieś królewska znajdowała się w dobrach starostwa bieckiego. Wedle przekazów już w XVII w. w Przegoninie i jej przysiółkach miejscowa ludność zajmowała się obróbką kamienia. W czasach późniejszych wytwarzano tu kamienne blaty na stoły i płyty chodnikowe, które trafiały do Gorlic. Część mieszkańców Bodaków i Przegoniny przeszła po 1927 r. na prawosławie. W okresie międzywojennym działała tu czytelnia im. Michała Kaczkowskiego. We wsi oprócz zachowanych tradycyjnych chyż łemkowskich mamy dwie cerkwie. Pierwsza z nich, pw. św. Dymitra, stoi tuż przy drodze prowadzącej do Bartnego, wzniesiona w 1902 r. na miejscu poprzedniej świątyni z 1. poł. XVIII w. Trójdzielną budowlę w typie północno-wschodnim zamyka trójboczne prezbiterium z zakrystią od strony północnej. Obecnie służy jako kościół katolicki. Druga z cerkwi, również pw. św. Dymitra, znajduje się nieco powyżej. Świątynia zbudowana została w 1934 r. po schizmie tylawskiej. Jest to budowla niewielka, trójdzielna, kryta blaszanym dachem. Cerkiew w Bodakach oraz cerkiew w Bartnem sąjedynymi, jakie ocalały z całej grupy świątyń budowanych po schizmie tylawskiej. W pobliżu cerkwi rozciąga się cmentarz łemkowski. Dzisiaj świątynia użytkowana jest przez prawosławnych (filia parafii w Bartnem). Cmentarz wojenny nr 69 leży w odległości ok. 200 m od szkoły w Boda-kach (oznaczony tablicą), za potokiem po prawej stronie drogi prowadzącej do Bartnego. Do mało widocznego z drogi cmentarza docieramy leśną dróżką wiodącą wprost z łąki. Na cmentarzu wg projektu Hansa Mayra pochowano 55 żołnierzy austriackich i 74 rosyjskich poległych w walkach, jakie miały miejsce w tych okolicach późną wiosną 1915 r. Autobusy PKS kursują stąd do Bartnego i Gorlic. Bartne (??????) Jedną z najbardziej znanych łemkowskich wsi jest słynące niegdyś z kamieniarki Bartne. Zgodnie z miejscowymi przekazami założycielami wsi mieli być kamieniarze z pobliskiej Jasionki. Samą nazwę Bartnego tłumaczy się dwojako. Wg pierwszej wersji miejscowość wzięła ją od boru porastającego okolicę. Pierwsi mieszkańcy nosili nazwisko Boroszowycze. Druga wersja utrzymuje, iż źródłosło-wem nazwy jest „barć". Bartne było wsią królewską należącą do starostwa w Bieczu. Pierwsza informacja o niej zawarta jest w rejestrze podatkowym z 1629 r., gdzie wymieniono Ryca Bartnickiego ze wsi Bartnia. Oficjalną lokację na prawie wołoskim wieś otrzymała w 1650 r., a dokument podpisał sam król Jan Kazimierz. Po 1772 r. Bartne przeszło na własność skarbu austriackiego, dostając się wkrótce w posiadanie starosty bieckiego Wilhelma Siemieńskiego. W 1. poł. XIX w. przez kilkanaście lat miejscowość należała do Józefa Adama Lewickiego a następnie do Augusta Sternegga. Pod koniec XIX w. liczyła 819 mieszkańców i 132 gospodarstwa. W 1873 r. przez wieś przetoczyła się epidemia cholery, zbierając obfite żniwo. Pod koniec XIX stulecia Bartne przeszło na własność rodziny Walewskich. Wtedy też założono tu meteorologiczną stację obserwacyjną prowadzoną przez miejscowego nauczyciela Iwana Bohaczyka. Wraz z rozpoczęciem I wojny światowej władze austriackie aresztowały tutejszego parodia, nauczyciela i kilku gospodarzy pod zarzutem sympatii prorosyjskich