Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Jest to organ liczący 32 członków, w połowie mianowanych przez parlament, w połowie przez rządy krajowe, ale jej członkami z tej drugiej części muszą być członkowie RF. W jej pracach mogą brać także udział członkowie Rządu Federalnego. Zadaniem Komisji jest albo zaproponowanie takiego tekstu ustawy, który jej zdaniem zaakceptują oba organy: Parlament i Rada, albo też zaproponować odrzucenie ustawy. Po obradach Komisji Mediacyjnej wyrażają one swe stanowiska: tj. Parlament ponownie uchwala ustawę (jeżeli nie uchwali ponownie, to kończy to postępowanie ustawodawcze), a Rada wyraża zgodę lub jej odmawia. Ten ostatni rezultat nie musi kończyć postępowania ustawodawczego, gdyż z kolei, w myśl UZ, do zwołania Komisji Mediacyjnej może doprowadzić Parlament Federalny. Co więcej, nawet jeśli i wówczas Rada po raz drugi nie udzieli swej zgody na nowy tekst zaproponowany przez Komisję, postępowanie ustawodawcze może się dalej toczyć, gdyż w takim przypadku zwołania Komisji Mediacyjnej może domagać się Rząd Federalny (kolejność może być tez odwrotna) i takie trzykrotne prace Komisji Mediacyjnej i trzykrotne głosowanie w sprawie kolejnego uchwalenia ustawy i udzielenia zgody rzeczywiście zdarzyły się kilka razy w historii RFN- 234 14. Wyrażanie sprzeciwu wobec ustaw uchwalanych przez Parlament Federalny Wobec wszystkich innych ustaw federalnych RF dysponuje ii -ością bardziej ograniczoną, mianowicie prawem wyrażenia 7eciwu", który jednak może być odrzucony przez parlament. i' t to więc sytuacja przypominająca z kolei „parlament niesyme- \r 'czny" (ł^ ,/asymetryczny"), o nierównych prawach izb. Na wyrażenie sprzeciwu przez Radę UZ wyznacza termin „tygodniowy. Po jego upływie, przy braku działań Rady, ustawa kierowana jest do promulgacji. Natomiast w terminie tym wyrażenie sprzeciwu nie może jeszcze nastąpić. Rada Federalna może jedynie spowodować obrady Komisji Mediacyjnej. Dopiero gdy Komisja zaproponuje uchwalenie ustawy bez zmian, Rada w terminie dalszych 2 tygodni może wnieść sprzeciw. Jeśli go nie wniesie, ustawa kierowana jest do promulgacji. Jeśli wniesie, parlament winien . zająć stanowisko i albo sprzeciw odrzuci (i skieruje ustawę do promulgacji), albo nie odrzuci, co kończy negatywnie postępowanie | ustawodawcze. Jeśli Komisja zaproponuje nieprzyjęcie ustawy lub jej zmianę (poprawki), to najpierw parlament podejmuje próbę ponownego uchwalenia ustawy, w wersji pierwotnej lub ze zmianami. Gdy się to nie powiedzie, postępowanie ustawodawcze jest zakończone. Jeśli uchwali ustawę ponownie — Rada Federalna zajmuje stanowisko co do wyrażenia sprzeciwu. Jeśli go nie wyrazi, ustawa kierowana jest do promulgacji. Jeśli go wyrazi, musi nim zająć się znowu parlament i zdoła lub nie zdoła go odrzucić. Jest sprawą istotną, że UZ wymaga odrzucenia sprzeciwu taką samą większością parlamentarną (zwykłą lub kwalifikowaną), jaka charakteryzowała uchwalenie sprzeciwu. Jeśli sprzeciw uchwalony został większością zwykłą lub kwalifikowaną, odrzucenie sprzeciwu winno nastąpić taką samą większością. Za odrzuceniem sprzeciwu winna jednak w każdym razie głosować większość ustawowej liczby członków parlamentu (a więc 300). Uprawnienia do wyrażania zgody i wyrażania sprzeciwu są bardzo istotne i odzwierciedlają o wiele większe znaczenie krajów federalnych w strukturze państwowej RFN, niż wynikające z samego rozgraniczenia kompetencji. Komisja Mediacyjna odrzucanie sprzeciwu 235 3.2. Udział w wykonywaniu federalnej administra I i w kontroli nad Rządem Federalnym '' Udział Rady Federalnej w wykonywaniu federalnej ad i stracji przejawia się w kilku sytuacjach, w których wyraża o ^" stanowisko wobec aktów organów władzy wykonawczej 3.2.1. Wyrażanie zgody na przepisy prawne wydawane przez Rząd Federalny Po pierwsze, należy tu kompetencja do wyrażania zgody ns uchwalane przez Rząd Federalny rozporządzenia wykonawcze do ustaw. Ustawa Zasadnicza przewiduje to w trzech sytuacjach (por art. 80 ust. 2 UZ): a) jeżeli rozporządzenia wydawane są do tych ustaw, które uchwalane są za zgodą Rady; b) jeżeli rozporządzenia wydawane są do ustaw realizowanych przez kraje; c) co do szczególnej regulacji ustawowej przewidzianej w tym przepisie. Rada Federalna może zarówno udzielić swojej zgody, jak i jej odmówić, ale w praktyce równie często udziela swej zgody warunkowo, zmuszając wówczas Rząd Federalny do odpowiedniej modyfikacji swych rozporządzeń. Żadne formalne postępowanie mediacyjne nie ma tu już miejsca. Po drugie, zgody RF wymagają wydawane przez rząd, pod adresem krajów, „ogólne przepisy administracyjne" (art. 84 i 85 UZ), w związku z realizacją przez nie ustaw federalnych. 3.2.2. Współdziałanie w wykonywaniu nadzoru nad krajami federalnymi Ustawa Zasadnicza przyznaje Radzie prawo współdziałania z rządem, w różnych sytuacjach wykonywania przezeń pewnego nadzoru federalnego nad krajami (np. przy wysyłaniu pełnomocników rządowych do krajów, przy ustalaniu, czy kraje dopuściły się naruszenia prawa, przy stosowania przez rząd tzw. przymusu federalnego lub tzw. interwencji federalnej i inne). 236 ,?jonK ~3 uprawnienia kontrolne wobec Rządu Federalnego Rada Federalna i jej komisje mają prawo żądania obecności ków rządu na swych posiedzeniach. Członkowie rządu mogą BK eż brać udział w tych posiedzeniach z własnej inicjatywy i do- ć się wysłuchania ich przedłożeń. Ponadto spoczywa na nich "u ° iazek bieżącego informowania Rady o stanie spraw publicz- IJ, (art. 53 UZ). Na podstawie art. 114 UZ Rada na równi z parlamentem trzymuje od rządu sprawozdania z realizacji budżetu oraz odpowiednie materiały Federalnej Izby Obrachunkowej. Na ich podstawie niezależnie od uchwały parlamentu, również i Rada podejmuje uchwałę w sprawie absolutorium. Przekształcony w wyniku nowelizacji z 1992 r. art. 3 ust. 5 UZ nakłada na rząd obowiązek uwzględniania stanowiska Rady Federalnej w kontaktach z Unią Europejską w zakresie, w którym dotyczy to interesów krajów federalnych