Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Po odkręceniu wody prysznic wyraźnie się odchyla. Efektownym doświadczeniem jest badanie zderzeń sprężystych kul. Tor ich poruszania należy jedynie ograniczyć za pomocą listewek. Zderzenie niesprężyste można zademonstrować za pomocą kul z plasteliny zawieszonych na nitkach. Uczniowie niewidomi w pełni mogą uczestniczyć w pomiarach zmian długości sprężyny po wpływem siły. Należy zastosować jedynie większe odważniki. Całkowicie samodzielnie mogą również badać warunki równowagi na dźwigni oraz innych maszyn prostych. Wiedzę tę należy jednak koniecznie uzupełnić przykładami urządzeń wykorzystywanych w życiu codziennym (taczka, nożyczki, obcęgi, huśtawka). Pomiary przemian energii mechanicznej umożliwi wiele szkolnych przyrządów, między innymi koło Maxwella, "spirala śmierci", a także popularna zabawka yo-yo. "Spirala śmierci" jest klasycznym przyrządem do demonstracji siły odśrodkowej. Skutki tej siły osoby niewidome znają również z przemieszczania się środkami lokomocji. Poznanie i zbadanie zjawiska ruchu po okręgu stanowi podstawę do wyjaśnienia zjawisk związanych z ciążeniem powszechnym - ruchy sztucznych satelitów, Księżyca wokół Ziemi oraz planet w układzie słonecznym. Analiza energetycznych procesów cieplnych Podstawową wielkością fizyczną opisującą procesy cieplne jest temperatura. Planując wykonanie eksperymentu z jej pomiarem, można zapytać niewidomego ucznia, czy nie dysponuje odpowiednim termometrem brajlowskim. Można także próbować wykorzystać dostępne termometry bimetaliczne lub sprężynowe ze wskazówką. Należy z nich usunąć ochronną szybkę i sporządzić wyczuwalną dotykiem skalę. W przypadku stosowania w eksperymencie termometrów cieczowych wartość mierzonej temperatury powinni odczytywać widzący uczniowie, a nie nauczyciel. Pomiar jest wówczas odbierany bardziej wiarygodnie. Niewidomy uczeń powinien się przed pomiarami dokładnie zapoznać z budową takich termometrów. Najlepszym do tego celu modelem jest rozbity termometr, w którym nie została uszkodzona skala i kapilara. Jeśli zostanie przez nauczyciela rozwiązana trudność pomiaru temperatury, niewidomy uczeń może bezpośrednio uczestniczyć w większości przewidzianych programem eksperymentów. Ruch drgający i falowy Podczas omawiania treści programowych i planowania eksperymentów z tego działu należy koniecznie wykorzystać bogactwo doświadczeń niewidomych i słabo widzących. Pragniemy podkreślić, że świat słyszany przez nich różni się bardzo jakościowo i ilościowo od świata odbieranego słuchem przez osoby pełnosprawne. Świat dźwięków nie jest bowiem dla nich pewnym dodatkiem, uzupełnieniem, wrażeniem estetycznym, ale niesie istotną informację o otaczającej przestrzeni, której osoby widzące nawet nie postrzegają. Poprzez podzielenie się swymi doświadczeniami niewidomi uczniowie mogą tutaj bardzo ubogacić wiedzę swych widzących rówieśników. Pewnym testem postrzegania zjawisk akustycznych przez uczniów może być dyskusja zjawiska Dopplera na przykładzie towarzyszącego ruchowi karetki pogotowia sygnału akustycznego. Zanim to jednak nastąpi, należy dokładnie uczniowi przekazać podstawową wiedzę dotyczącą ruchu drgającego i falowego oraz ich związkach z ruchem po okręgu. Falę podłużną można pokazać za pomocą długiej sprężyny- zabawki, która jest do nabycia w wielu sklepach. Falę poprzeczną najlepiej zademonstrować na sali gimnastycznej za pomocą grubego sznura (można wykorzystać linę do wspinania). Wykonując gwałtowne szarpnięcie liną w górę i w dół, powodujemy impuls, który przemieszcza się wzdłuż liny. Towarzyszy temu zjawisko akustyczne. Jeśli wykonamy kilka ruchów końcem liny w kierunku poziomym tuż przy podłodze, lina ułoży się w kształcie sinusoidy. Tak "zamrożoną" falę niewidomi uczniowie mogą obejrzeć rękami. W sposób bardzo efektowny można pokazać istotę fal stojących. Jeśli linę zamocujemy jednym końcem na trwale do ściany, a drugim będziemy wykonywać ruchy kołowe o odpowiedniej częstotliwości, na wirującym sznurze utworzą się węzły i strzałki. Pokazać niewidomemu strzałki jest nieco trudniej, ale węzły zaobserwować może bardzo łatwo. Bezpośrednia obserwacja ruchu drgającego (ciężarek na sprężynie, wahadło) za pomocą rąk zakłóca jego przebieg. Można tutaj zastosować łatwy do wykonania przetwornik, zamieniający zmianę natężenia światła na dźwięk. W handlu można spotkać wiele gotowych elektronicznych składanek rozwiązujących ten problem. Umieszczenie takiego czujnika na drodze drgającego ciała pozwala akustycznie śledzić jego ruch. Możliwe stają się bardzo dokładne ilościowe pomiary. Zjawisko rezonansu można zademonstrować w klasyczny sposób za pomocą ciężarków zawieszonych na wspólnej nitce. Można także użyć dwóch identycznych kamertonów. Dudnienie można pokazać za pomocą tych samych kamertonów. Należy jedynie zmienić nieco masę jednego z ramion poprzez nawinięcie nań cienkiego drutu. Podczas uderzania młoteczkiem w jeden i drugi kamerton wyraźnie słychać dudnienia. Kamerton można wykorzystać również do badania rezonansu w słupie powietrza