Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Jego klasyfikacja gatunków zwierząt stanowi fundament zoologii w jej obecnym kształcie. Swoją Politykę rozpoczął słynnym zdaniem: „Człowiek jest z natury zwierzęciem politycznym”. Uczeń Arystotelesa, Teofrast z Eresos (ok. 370-288r. p. n. e. ), zastosował stworzoną przez swojego nauczyciela metodę klasyfikacji do botaniki. Jego traktat o Charakterach jest pierwszym dziełem z zakresu psychologii analitycznej. Z punktu widzenia historyka za najważniejszego z tych pionierów wypada zapewne uznać Heraklita. Heraklit twierdził, że wszystko, co istnieje, podlega nieustannym przemianom i rozpadowi, a także, że wszelka zmiana jest wynikiem nieuchronnego zderzenia przeciwności, czyli dialektyki. Wysuwając to twierdzenie, uwypuklił dwie podstawowe idee uprawianego przez historyka rzemiosła: ideę zmiany zachodzącej w czasie oraz ideę przyczynowości. Jego ulubiony aforyzm brzmiał: „nie sposób dwa razy wejść do tej samej rzeki”. [ELEKTRON] Nazwą elektron, czyli „świecący kamień”, starożytni Grecy określali ELEKTRON bursztyn. Wiedzieli, że kiedy się go potrze, wytwarza siłę, dzięki której może przyciągać inne przedmioty – na przykład piórka. Tales z Miletu powiedział, że ma „psyche”. Imię Elektra - „świecąca” - nosiły dwie kobiety, które były pierwszoplanowymi postaciami w greckiej mitologii. Pierwsza, córka Atlasa, była ulubioną kochanką Zeusa. Druga, córka Agamemnona i Klitajmestry i siostra Orestesa, pojawia się wtragediach Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa. Niewidoczna siła fizyczna, która przyciąga i odpycha, nie miała nazwy aż do czasu, gdy William Gilbert, uważany za „ojca magnetyzmu”, nazwał jaw swoim traktacie De magnete (1600) siłą „elektryczną”. „Ziemia”, pisał, „nie jest niczym innym jak ogromnym magnesem”. Kolejne kroki na drodze badań nad elektrycznością i magnetyzmem stawiali Andre Marie Ampere, Hans Christian Oersted i Michael Faraday; James Clerk Maxwell (1831-1879) połączył je w jedną całość, tworząc podstawy teorii pola magnetycznego. HeinrichRudolf Hertz (1857-1894) dowiódł istnienia fal elektromagnetycznych o różnych częstotliwościach drgań. Zastosowanie elektryczności rozszerzyło się z dynama i silnika elektrycznego na radiotechnikę i rentgenologię. Wreszcie, w roku1891, brytyjski fizyk George Johnstone Stoney postanowił jakoś nazwać ujemnie naładowane cząstki elementarne atomu, które – w towarzystwie dodatnio naładowanych protonów i obojętnych elektrycznie neutronów - krążą wokół jądra atomu niczym ziarnka piasku wewnątrz kopuły Bazyliki św. Piotra. Nazwał je elektronami (por. Dodatek III, 52). Matematyka grecka rozwijała się pod wpływem zarówno myśli spekulatywnej, jak i mistycyzmu religijnego. Tales podobno poznawał podstawy arytmetyki i geometrii w Egipcie. Natomiast Pitagoras z Samos (ok. 572-497 r. p. n. e. ) nie tylko dokonał kompilacji osiągnięć swoich poprzedników w dziedzinie matematyki, ale także wniósł w nią swój własny bogaty wkład. Zapoczątkował teorię liczb, sformułował twierdzenie o kwadracie przeciwprostokątnej w trójkącie prostokątnym oraz – co najciekawsze - opracował matematyczne podstawy zasady harmonii w muzyce. Być może to właśnie on jest autorem pięknej, choć błędnej teorii o „harmonii sfer”. Eudoksos wynalazł sposób obliczania objętości brył i pól figur geometrycznych metodą wyczerpywania. Jego uczeń Menajchmes wynalazł przekroje stożkowe. Wszystkie te odkrycia przygotowały grunt dla prac Euklidesa z Aleksandrii (tworzył ok. 300 r. p. n. e. ), którego Elementy utrzymywały swoją niezachwianą pozycję w świecie dłużej niż jakiekolwiek inne dzieło, z wyjątkiem Biblii. W dążeniu do matematycznej systematyzacji nauki Euklides postawił sobie za cel znalezienie trwałych dowodów dla całej ludzkiej wiedzy. Kiedy władca Egiptu zapytał go, czy geometrii nie dałoby się nieco uprościć, Euklides odparł, że „droga królewska nie istnieje”. Następne pokolenie uczonych zdominowały postacie Archimedesa i Eratostenesa z Cyreny (276-196 r. p. n. e. ), który obliczył średnicę Ziemi, podając wartość 252 000 stadiów, czyli myląc sięo mniej niż jeden procent. Wypada też wymienić Apolloniosa z Pergi (szczyt działalności ok. 220 r. p. n. e. ), który napisał ośmiotomowe dzieło na temat przekrojów stożkowych oraz wyliczył wartość liczby pi z jeszcze większym przybliżeniem niż Archimedes. [ARCHIMEDES] ARCHIMEDES Archimedes z Syrakuz (287-212 r. p. n. e. ) był matematykiem nad matematykami