Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Zdał sobie sprawę, że Izraelowi rzeczywiście nie brakuje biegłości w uprawianiu -> kabały, lecz Baal Szem Tow zabronił mu ujawniać swe prawdziwe oblicze. Baal Szem z Londynu zob. Falk, Samuel Baal Szem Tow, Izrael (1700-60) - uzdra-wiacz ludowy, mistyk i charyzmatyczny przywódca wykluwającego się -> chasydyzmu, noszący pierwotnie nazwisko Izrael ben Eliezer, a znany powszechnie jako Beszt. Młody Izrael dorastał jako sierota w południowej Polsce i nie odebrał formalnego wykształcenia. Przyswoił sobie jednak tajniki -> kabały dzięki tekstom, które zostawił mu w spadku Adam -> Baal Szem, a od niebiańskich nauczycieli jak prorok Achiasz z Szilo posiadł umiejętność duchowego wniebowstępowania. Podczas jednej z takich wypraw spotkał Mesjasza, który powiedział mu, że era mesjańska nadejdzie, gdy nauki Beszta rozejdą się jak świat długi i szeroki. Powiada się o nim, że wiedział, kim są -> łamed wownicy z jego pokolenia. Lubił przebywać na polach i w lesie, chłonąc boski pierwiastek w naturze, i z czasem został wędrownym uzdrawiaczem ludowym. W tej roli znany był jako Baal Szem Tow, czyli Mistrz Dobrego Imienia, stosujący leczenie ziołami, amulety i egzorcyzmy, twórca -> golema i nauczyciel swoistej, przystępnej kabalistyki. Jego przesłanie religijne znalazło szeroki oddźwięk, zazębiało się bowiem z potrzebami prostych i prawie niepiśmiennych Żydów. Pokazał im, jak mogą służyć Bogu swymi codziennymi zajęciami poprzez skupienie na Nim wszystkich myśli (-> dwekut,). Modlitwa była znacznie ważniejszą formą wyrażania swego oddania Bogu niż studiowanie Tory i nawet "dziwnych myśli", które nieuniknienie dopadają modlącego się człowieka, nie trzeba odpędzać, lecz dotrzeć za nimi aż do ich korzeni w Bogu. Iskry boskości uwięzione w świecie materialnym można tą drogą wznieść z powrotem do ich prapoczątku. To zadanie restytucji iskier (-> tikun) Żyd może realizować wszelkimi swymi poczynaniami, nie tylko przez przestrzeganie przykazań. Beszt podkreślał potrzebę radości w służbie Bogu, istotną zwłaszcza dla tych, których życie upływa w cierpieniu i znoju. Odwodził ich od skrajnej ascezy, zachęcając do picia alkoholu, śpiewu i tańca w ekstazie pozwalającej przekroczyć granice własnego ja. Babel, wieża Babel (hebr. "migdal Bawel") -wieża, którą budowało pierwsze pokolenie po Potopie, żeby sięgnąć nieba (Rdz 11). Zamierzali oni zdobyć niebiosa szturmem, pokonać Boga i osadzić na jego miejscu swoje bożki. Wiedzieli, że Bóg ma władzę nad wodami, zesłał bowiem Potop, ale sądzili, że uda im się schronić przed ewentualną powodzią w wysokiej budowli. Nadzorcy bardziej troszczyli się o budulec niż o pracowników, których łatwo było zastąpić innymi. Śmierć robotnika była mniejszym zmartwieniem niż spadnięcie cegieł z dużej wysokości, skoro tyle czasu zajęło wydźwignięcie ich na górę. Budowniczych spotkała w końcu kara i -> hebrajski, którym się pierwotnie porozumiewali, rozpadł się na wiele różnych języków. Przestali się więc rozumieć, nie mogli współpracować i rozpierz- 38 chli się na wszystkie strony. Niektórzy zmienili się w zwierzęta lub demony. Uniknęli surowszej kary, ponieważ przejawili przynajmniej społeczną więź i pracowali wspólnie, podczas gdy ludzie z pokolenia przed Potopem stosowali wobec siebie przemoc, za co Bóg ich zniszczył. babilońska niewola zob. egzylarcha; Eze-chiel; Ezdrasz; Gedaliasz; lewici; Święte Świętych; wygnanie Bachia ibn Pakuda (XI w.) - hiszpański moralista i autor pierwszego, a zarazem jednego z najważniejszych żydowskich dzieł z zakresu etyki. Swej pracy nadał tytuł Obowiązki serca dla skontrastowania jej treści z prawami judaizmu, które traktował jak powinności ciała. Poczuwał się do podjęcia tej tematyki w przekonaniu, że literatura żydowska zaniedbała sferę wewnętrznej czystości człowieka, a zwykłych ludzi cechuje mechaniczne i egoistyczne podejście do przykazań halachy. U podłoża moralności religijnej winna leżeć miłość Boga i kontemplacja Jego wielkości, a celem praw jest poskromienie zwierzęcych instynktów wrodzonych naturze ludzkiej, by umożliwić człowiekowi samodoskonalenie. Wprawdzie Bachia włączył do swych rozważań filozofię i przy jej pomocy dowodził istnienia Boga, lecz stwierdzał, że "prawdziwa filozofia to wiedza o samym sobie"