Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Talki członek rodziny był wymazywany z rejestru domowników i stawał się tym .samym clzłojwiekietm poza prawem. Sukcesja w kierowaniu domem była fW ąposób nader dokładny przemyślana. W sytuacji konieczności zastąpienia głojwy rodziny - starość, choroba, dotŁegli-wości fizycizne bądź psycMczne, a iwre^szcie śmierć - prawo każdej epoki wyznaczało jednego z synów. Władza ita nie była nigdy dziedziczona w spotsób jedmoUty; to, który iż synów mógł być nią obdarzony, zależało od epdki. W tstarożytności - zgodnie iż tratdyiciją za-wartą w Księdze Ojtłt - młodszy syn miał ni^jedno-krotnie pierwszeństwo przed sltatrszyim. Pnajwodaw)s!lhvo okretsu Kamakura dawało głowie rodzimy pełną swobodę wyboru jednego spośród isynów. Wybierał w zasadzie najbardziej] uzdołniofnego. Ta reguła utrzymywała się do czasu wojen wewnętrznych i epoki Yedo. W warlśtwie Tycer^kięj władzę głowy rodźmy otrzymywał najczęiściej isyn najbardziej waleczny. Pdtem przyjęła ,się zasada, zgodnie z którą władzę [przejmował najsttanszy syn w ro-dzimie, a w jpnzyjpadku jeigo chiocoby bąjdź niezdatniaści, wybieratno masitępnego według urodzenia. Nie było rizeczą zuipełmie wykluczoną, aby niekiedy ową funkcję prlzejjmdwała cói^ka - ma przykład gdy brak było w rodzinie potomka imęskie-go. Osoba przejmująca iwładzę głowy rodzimy dziedziczyła tym samym cały imajątek rodziny. Aile