Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

I wtedy nagle, po prawej i lewej, jak zakrzywiony bułat, zabłysł i zaświecił kleszcz Tomaha. Błyszcząca chyżość wśród otaczającego go szarego tłumu - i polana opustoszała, nie licząc czterech kosmatych ciał, drgających lub leżących bez ruchu, porozrzucanych po zagłębieniu. Poseł podszedł do najbliższego i zaczął je zjadać. Binichi, bez spojrzenia czy słowa, skierowanego do swojego wybawiciela, krwawiąc z wielu powierzchownych rozcięć i zadrapań, odwrócił się i powoli wspiął po stoku kotliny do miejsca, gdzie stał Chuck. - Czy możemy już dalej iść? - zapytał. Chuck, omijając go spojrzeniem, patrzył na pożywiającego się posła. - Może powinniśmy zaczekać na niego - powiedział. - Dlaczego? - spytał Binichi. - To jego sprawa, by nadążył za nami, jeśli tego chce. Ten Tomah to nie nasza sprawa. Skręcił głowę w kierunku, w którym szli. Chuck potrząsnął z rezygnacją głową i powlókł się za nim. IV Poseł dołączył do nich trochę dalej i, krótko po tym jak promienie zachodzącego słońca zaczęły prześwitywać przez drzewa, nadając całemu lasu katedralny wygląd, wyszli nad wodę i zatrzymali się na noc. Chuckowi wydało się, że słońce zaszło bardzo szybko - szybciej niż kiedykolwiek przedtem - i nagły ziąb przeniknął go do samych kości. Dzwoniąc zębami, zdołał rozpalić ogień i zwlec wystarczającą ilość drewna, by go podtrzymać na czas snu. Binichi zanurzył się w małym jeziorku, znajdującym się o parę metrów od nich i nie było go widać. Przez długie, przegorączkowane, nocne godziny będące mieszaniną zamglonych przebudzeń, zasypiania i wpółdrzemania, Chuck był cały czas świadomy tego, że w gładkiej, skrytej w mroku, owadziej głowie Tomaha lśniły, obserwując go poprzez płomień ogniska, jego oczy. Robiły to z czymś, co wyglądało na fascynację. Zasnął nad ranem. Gdy się zbudził, słońce stało już na niebie i Binichi wyszedł z jeziorka. Chuck nie czuł się tak źle, jak wcześniej. Doszedł do stanu, w którym patrzył na rzeczywistość przez jakąś mgłę. Mimo że ciało reagowało z opóźnieniem, jakby umysł zawiadywał nim z tak odległego dystansu, że mijało dużo czasu, zanim jego rozkazy zostały przekazane do odpowiednich organów, nie było to zbyt wielką niedogodnością. Powlekli się dalej, tak jak poprzednio, Chuck znalazł się w środku. Opuszczali już las, wkraczając w teren bardziej otwarty, gdzie drzewa przeplatały się z łąkami. Chuck przypomniał sobie, że od dłuższego czasu nic nie jadł, ale gdy spróbował coś przeżuć ze swojej racji, jej smak był nieprzyjemny. Odłożył nadgryzioną rację z powrotem do paczki. Nie był także pewien tej okolicy, którą właśnie przemierzali. Wszystko było z pozoru w porządku, ale wyglądała trochę nierealnie. Czasami różne rzeczy, zwłaszcza te znajdujące się w pewnej odległości, wyglądały na lekko zniekształcone. Zaczął także zauważać takie wyrazy twarzy swoich kompanów, co do których nie mógł uwierzyć, że są u nich fizycznie możliwe. Na przykład, usta Binichiego stały się nadzwyczaj ruchliwe. Nie były już teraz zastygłe w fizjonomicznym uśmiechu. Patrząc kącikami oczu, Chuck zobaczył je przez moment wykrzywione we wszystkie rodzaje kształtów: smutku, chytrości, wesołości, dezaprobaty. I z Tomahem nie było lepiej. Kiedy słońce wspięło się na sam szczyt łuku na niebie, odkrył, że poseł rzucał mu ukradkowe spojrzenia i mrugał na niego, jak gdyby chciał mu zakomunikować jakąś tajemniczą wiadomość. - No dobra, dobra - wymamrotał Chuck - Nie powiem - I niespodziewanie zachichotał z tego, że nie mógł powiedzieć, ponieważ naprawdę nie wiedział o co chodzi z tym mruganiem. - Nie rozumiem - powiedział poseł, jednocześnie mrugając na niego jak wariat. - Dobra, dobra - powtórzył Chuck. Po chwili odkrył, że tamci dwaj nie znajdowali się już koło niego. Rozglądając się dookoła, w końcu zobaczył ich idących razem, w pewnej odległości od niego. Dyskutowali nad czymś, co bez wątpienia miało pozostać dla niego tajemnicą. Wędrował dalej, przechodząc przez doły i wzniesienia terenu na chybił trafił, kiedy nagle poczuł, że zmienił się mu kąt oparcia pod stopami. W niejasny sposób zdawał sobie sprawę, że zbłądził na obszar pełen pagórków i niespodziewanie objawiających się podmokłych dziur. Przechylił się do tyłu dla bezpieczeństwa, zmienił kurs na prawo... Nagle ciężko na czymś wylądował. Uderzenie wypchnęło mu powietrze z płuc tak mocno, że aż musiał walczyć o oddech - i dzięki temu wysiłkowi zrzucił pętającą go cały dzień pajęczą nić