Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Siły elastyczne płuc są skierowane przeciwnie do sił elastycznych klatki piersiowej. W czasie wdechu, będącego aktem czynnym, klatka piersiowa sit; poszerza, co powoduje zwiększenie się objętości pluć i stopniowe obniżanie się ciśnienia śródpłucncgo w stosunku do atmosferycznego, dzięki czemu powietrze wpływa do płuc. Na szczycie wdechu ciśnienie śródpłucne staje się wyższe od atmosferycznego, dzięki czemu powietrze zostaje wydalone z płuc podczas wydechu, będącego aktem biernym. Rozpoczyna się on po ustąpieniu skurczu mięśni wdechowych i następuje dzięki wyzwalaniu się energii elastycznej płuc i klatki piersiowej, nagromadzonej podczas wdechu. Nasilony lub utrudniony wydech wymaga użycia mięśni wydechowych właściwych i pomocniczych. Wymiana gazowa w płucach zachodzi za pośrednictwem krwi krążącej w obiegu małym. Prawa komora serca tłoczy krew do płuc. Jej objętość w jednostce czasu jest równa objętości krwi przechodzącej przez obieg wielki. Podczas skurczu ciśnienie w tętnicy płucnej jest równe ciśnieniu w komorze, wynoszącemu około 22 mm Hg, i jest znacznie niższe niż w lewej komorze. Końcowe gałęzie tętnicy płucnej przechodzą w mające liczne połączenia naczynia włosowate. Naczynia włosowate pęcherzykowe wchodzą w skład ściany błony pęcherzyków płucnych. Ciśnienie w naczyniach włosowatych płucnych wynosi około 5 mm Hg. Krew płynie w nich z prędkością 0,8 mm/s. Przy wzroście rzutu serca szybkość przechodzenia krwi przez naczynia włosowate nie zmienia się, ponieważ zwiększona objętość krwi przepływa przez naczynia zapadnięte w warunkach prawidłowych. Krew, przechodząc przez włośniczki, oddaje CO: i pobiera tlen. [cdnoczcśnie do pęcherzyków nie przedostają się białka krwi, ponieważ ciśnienie osmotyczne w naczyniach jest wyższe niż w pęcherzykach płucnych. Ta duża różnica ciśnień sprzyja resorpcji płynu z otoczenia naczyń włosowatych. Podobnie jak wentylacja, przepływ krwi przez płuca nie jest równomierny. Z powodu siły ciężkości oraz ciężaru płuc perfuzja jest największa przy podstawie płuc pod-ezas pozycji stojącej. Odwrotnie - przepływ krwi przez kapilary płucne w szczytach płuc jest zmniejszony w pozycii stojącej, W czasie ćwiczeń opór naczyń płucnych maleje, a wzrasta płucny przepływ krwi, co powoduje zwiększenie ilości krwi w płucach. Wzrasta również szybkość, z która krew przepływa przez płuca, co skraca czas jej pozostawania na poziomie kapilar. W rniarę wzrostu aktywności fizycznej zmienia się również dystrybucja przepływu krwi. Ćwiczenia w pozycji stojącej powodują wzrost ciśnienia płucnego, tak że przepływ krwi do szczytów płuc poprawia się i perfuzja staje się bardziej jednolita niż w spoczynku. Wymiana gazowa odbywa się dzięki różnicy ciśnień tlenu i dwutlenku węgla we krwi tętniczej i żylnej. W przypadku tlenu wynosi ona 60 mm Hg, a CO, 6 mm Hg, co wystarcza do zaspokojenia potrzeb ustroju, wynoszących około 500 ml tlenu w ciągu minuty. Największe znaczenie ma tu duża powierzchnia oddechowa płuc, powodu- 342 1. Rehabilitacja kliniczna jąca, że już różnica 10 mm Hg wystarcza do przeniknięcia odpowiedniej ilości tlenu do krwi. Dwutlenek węgla przenika przez ścianę pęcherzyków płucnych znacznie szybciej niż tlen i już różnica ułamków milimetra wystarcza do zapewnienia wymiany ga. zów. Powietrze, którym oddycha człowiek, wywiera ciśnienie cząstkowe około 159 mm Hg. Wchodząc do phic, miesza SIĘ z gazami znajdującymi się w pęcherzyku płucnym, co powoduje obniżenie jego ciśnienia do 101 mm Hg. Ciśnienie tlenu we krwi żylnej wpływającej do włośniczek pęcherzykowych wynosi około 40 mm Hg. Różnica ciśnień wynosząca około 60 mm Hg jest przyczyna szybkiej dyfuzji tlenu do krwinek czerwonych. Ciśnienia cząstkowe wyrównują się w ciągu niespełna jednej minuty, tzn. w czasie przepływu krwi przez naczynia włosowate płucne. Ciśnienie cząstkowe dwutlenku węgla we krwi dochodzące] do pęcherzyków wynosi około 45 min Hg, a w powietrzu pęcherzykowym około 40 mm Hg. Różnica 5 mm Hg jest wystarczająca do przechodzenia dwutlenku węgla z krwinek czerwonych przez ściany naczyń włosowatych do pęcherzyków. Oddychanie następuje bez udziału świadomości. Ośrodek kontrolujący oddychanie znajduje się w rdzeniu przedłużonym. Oddychanie jest również kontrolowane przez ośrodkowe i obwodowe chemoreceptory