Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

realizmu magicznego; powieści {Wielkie pustkowie 1956, wyd. pol. 1972) i opowiadania (zbiór Corpo de Basie 1956, m.in. Soropita. Buriti, wyd. pol. 1969). GUIMERA [gimera] ANGEL (1849-1924), kata-loński dramatopisarz i poeta; jeden z założycieli i red. pisma "La Renaixenca", organu ruchu odrodzenia nar., kult. i lit. w Katalonii; czł. ugrupowania Młoda Katalonia; w romant. tragediach wierszem (Gala Placidia 1879, Judith de Wełp 1883) nawiązywał do folkloru i historii Katalonii; w późniejszej twórczości G. przeważają realist. dramaty o problematyce spot. — gł. dzieło Terra baixa (1896) z życia wsi (tłumaczone na wiele języków); wywarł wpływ na współcz. teatr hiszp.; zbiory poezji. GUINIZELLI [g"inicęlli], Guinicelli, GUIDO (ok. 1240-1276), poeta wł.; twórca dolce stii nuovo — szkoły poet. opiewającej idealną miłość; autor zbioru canzon, z których najsłynniejsza Al cór gentii ripara sempre amore stanowi rodzaj manifestu nowej szkoły. GUIRALDES RICARDO (1886-1927), pisarz ar-gent.; wsławił się powieścią o tematyce gau-czańskiej Don Segundo Sombra (1926), ukazującą środowisko argent. pasterzy (gau-czów), wyidealizowany świat przemijających form pierwotnego życia; powieści autobiogr., opowiadania; poezje. GUITTONE D'AREZZO [g"i~daręcco] (ok. 1225-ok. 1294), poeta wł.; od 1268 w zakonie Cavalieri di Santa Maria; jeden z pierwszych wł. poetów nar., pisał w dialekcie toskańskim; w swych canzonach i sonetach sięgał do wzorów liryki prowansalskiej; pozostawił także listy oraz traktaty o treści polit., filoz. i moralnej. GUL ROMAN S. (1896-1986), roś. pisarz i krytyk lit.; od 1918 w Berlinie, od 1933 na emigracji w Paryżu i USA; autor powieści hist. Generał Bo (Berlin 1920, wyd. pol. 1958) — o działalności terrorystycznej B.W. Sawinkowa i znanym prowokatorze E. Azefie, Skif (1931) — o nihiliście M.A. Bakuninie, oraz powieści autobiogr. z życia roś. emigracji Żyzń na fuksa (Berlin 1927), Koń ryży] (Nowy Jork 1952); zbiory artykułów krytycznolit. Odwukoń i Odwukoń dwa (tamże 1973, 1982). GULBRANSSEN TRYGYE (1894-1962), pisarz norw.; świat, rozgłos przyniósł mu neoromant. cykl powieściowy, w którym przedstawił życie chłopów norw. w XVII w.: A lasy wiecznie śpiewają (1933, wyd. pol. 1938), Dziedzictwo na Bjórndal (1935, wyd. pol. 1939), Nie-ma innej drogi (1935, wyd. pol. 1939). GULIA DMITRIJ l. (1874-1960), pisarz abchaski; współtwórca alfabetu abchaskiego; 1919-20 red. pierwszej gazety abchaskiej "Apsny"; twórca literatury nar., autor wierszy opiewających piękno rodzimego kraju, pierwszej noweli abchaskiej (wyd. 1919), dramatu Anaurkua (1946), powieści społ.-obyczajowej; ponadto prace folklorystyczne, etnogr., z dziedziny literatury i językoznawstwa. GULLBERG [gulbęrj] HJALMAR (1898-1961), poeta szwedz.; w umuzycznionej poezji łączył wysublimowanie formalne z tematami życia codziennego, ujawniając fascynację antykiem; zbiory liryków miłosnych, osobistych, także rel.: / en frammande stad (1927), Kartek i tjugonde seklet (1933), Dódsmask och lust-gard (1952), Ogon, lappar (1959); tłumacz poezji i dramatów starogr., hiszp. i francuskich. GULOM GAFUR (1903-66), pisarz uzb.; zreformował wiersz, odrzucając klas. metrum; autor zbiorów nowel, poezji, opowieści o tematyce spot., m.in. Jadgar (1938); pol. przekł. wierszy w Antologii poezji radzieckiej (1979) i w antologii Poezja uzbecka (1989). GUMILOW MIKOŁAJ S. (1886-1921), 1910-18 mąż A. A. Achmatowej, poeta roś.; inicjator i czołowy twórca akmeizmu, oznaczającego w opozycji do symbolizmu zwrot ku konkretności i wyrazistości opisu; jeden z gł. teorety- 219 GUŃ ków kierunku (artykuł Nasiedije simwoiizma i akmeizm 1913); współzatożyciel (1909) czasopisma "Apołłon"; poezja osnuta na motywach orientalnych, rel. i mitol. (zbiory wierszy Put' konkwistadorów 1905, Żemczuga 1910, Czu-żoje niebo 1912, Kołczan 1916); wiersze, w których dominuje refleksja historiozoficzna (Kos-tior 1918, Ogniennyj sto/p, Szatior — oba 1921); ballady (G. był odnowicielem tego gatunku w literaturze roś.), zbiory opowiadań, dramaty, szkice krytycznolit.; przekł., m.in. eposu babil.-asyr. Gilgamesz, dzieł Woltera, J.W. Goethego, H. Heinego, O Wilde'a; pol. przekt. utworów G. w zbiorach: Z nowej liryki rosyjskiej (1936), Symboliści i akme/ści rosyjscy (1971), w Antologii nowoczesnej poezji rosyjskiej (1971), Akme znaczy szczyt (1986), Z liryki rosyjskiej XX wieku (1987); 1921 rozstrzelany za rzekomy udział w spisku białogwardyjskim. GUNDULIĆ |VAN (1589-1638), poeta chorw.; patrycjusz dubrownicki; najwybitniejszy przedstawiciel tzw. złotego wieku barok, literatury dubrownickiej; autor napisanego 1621-38 poematu epickiego Osman (1826, pełne wyd. pol. 1934), przedstawiającego wydarzenia w Turcji po bitwie chocimskiej, będącego panegirykiem ku czci królewicza pol. Władysława (późniejszego Władysława IV Wazy); melodramaty, poemat rel. Suze sina razmet-noga (1622), alegor. dramat pasterski Dub-rawka (wyst. 1628, wyd. 1877, wyd. pol. 1935); przekł. psalmów; twórczość G. cechuje przywiązanie do arystokratycznych ideałów republiki dubrownickiej, refleksyjny pesymizm oraz poczucie więzi ze stów. wspólnotą. J. RAPACKA " Osman" lvana Gundulicia. Bunt świata przedstawionego, Wrocław 1975. GUNN [gan] THOM (ur. 1929), poeta ang.; od 1960 mieszka w USA; poezja o dużym ładunku intelektualnym, stanowiąca interesującą syntezę poetyki reprezentantów działającej w latach 50. ang. grupy poet. The Movement (zwł. sardonicznego tonu i potocznego języka) oraz programu amer. beatników (gł. fascynacji przemocą i odejścia od konwencjonalnej moralności); zbiory: The Sense of Movement (1957), Selected Poems 1950-1975 (1979); eseje kryt. The Occasions of Poetry (1982). GUNNARSSON [gu~] GUNNAR (1889-1975), pisarz isl., tworzący gł. w języku duń.; 1907-38 w Danii; zwolennik jedności świata skand., nie rezygnował jednak z patriotyzmu nar.; w twórczości nawiązywał do sag oraz historii Islandii, wzbogacając je problematyką psy-chol. i moralną; powieść rodowa Ludzie z Borg (1912-14, wyd. pol. cz. 1 Saga islandzka, cz