Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

prezydenta rząd podaje się dą dymisji, umożliwiając prezydentowi utworzenie nowego gabinetu. Rząd w V Republice składa się z premiera, ministrawjtanu^rninistrów (re-sortowycrTTćfelegowanych) oraz sekretarzy stanu powołanych przez prezydenta na wniosek premiera. Każdy z nich stanowi organ administracji państwowej o charakterze indywidualnym, jednoosobowym, będąc jednocześnie członkiem organu kolegialnego, jakim jest rząd. Ministrowie stanu z reguły kierują okre- 160 ślonym resortem lub wydzielonym zakresem spraw (tytuł ten jest z reguły przyznawany ważnym osobistościom życia politycznego). Natomiast ministrowie (których dodatkowo można określić mianem resortowych) są formalnie sobie równi jako członkowie gabinetu, jednak nie jest pozbawiona znaczenia kolejność ministrów uwidoczniona w komunikacie o utworzeniu rządu. Z kolei sekretarze stanu pomagają bądź to premierowi, bądź też ministrom w wykonywaniu zadań, pozostając zarazem pod ich kontrolą. Posiedzeniom rządu przewodniczy Prezydent Republiki. Spotyka się także posiedzenie ministrów - wszystkich lub tylko pewnych resortów - pod przewodnictwem premiera. Nie są to posiedzenia rządu, ale robocze narady poprzedzające czy przygotowujące posiedzenia rządu. W ramach rządu szczególną pozycję zajmuje premier, któremu konstytucja wyznacza samodzielną rolę, wyposaża go w odrębne uprawnienia, co jeszcze mocniej podkreśla praktyka. Premier jest głównym pomocnikiem prezydenta, może go w wyjątkowych sytuacjach i na mocy jednorazowego, specjalnego upoważnienia zastępować na posiedzeniach gabinetu i organów rządowych. Upoważnienie to nie ma charakteru generalnego, lecz jednorazowy, dotyczy więc jednego, konkretnego posiedzenia z porządkiem obrad przez prezydenta ustalonym. Rząd musi mieć oparcie w większości parlamentarnej, ale także cieszyć się zaufaniem i poparciem Prezydenta Republiki. Liczba członków gabinetu jest zmienna, np. rząd powołany 23 czerwca 1981 r. liczył 44 osoby (premier, 5 ministrów stanu, 29 ministrów, 9 sekretarzy stanu, w tym dwóch przy premierze i siedmiu przy ministrach). Liczba ta zależy od koncepcji premiera dotyczącej pracy rządu i przedstawionych wniosków prezydentowi. Konstytucja zr. 1958 przyznaje premierowi szeroki zakres uprawnień, które można ująć w dwu grupach: funkcje o charakterze wykonawczym i funkcje o charakterze pravodawczym. Szczególnie druga z tych funkcji jest ważna, przesądza bowiem o roli i znaczeniu premiera, tym bardziej że do 1958 r. stanowiła ona część składową funkcji wykonawczej. W V Republice nastąpiło jej wyodrębnienie, w jej ramach znalazły się kompetencje, dzięki którym premier może uzupełniać działalność prawodawczą parlamentu i może skutecznie hamować aktywność legislatywy, nie wydając np. zapowiedzianych w ustawie aktów prawnych. Premier kieruje działalnością rządu, przedstawia prezydentowi wnioski dotyczące powoływaiia i odwoływania swoich współpracowników. Czynności te dokonywane są w drodze aktów prawnych głowy państwa podejmowanych bez udziału parlamentu. W ten sposób dokonuje się również przekształceń gabinetu bez przedkładania sprawy parlamentowi. Premier mianuje funkcjonariuszy cywilnych i wojskowych, z wyjątkiem stanowisk zastrzeżonych dla prezydenta, przy czym odpowiednie akty prawne premiera wymagają kontrasygnaty właściwych ministrów. Może on zastępować prezydenta w Radzie Obrony Narodowej oraz przewodniczyć - z jego upoważnienia i w zastępstwie - posiedzeniom rządu. Posiada także ujHLwni@{ua~u&b_e{LJfflląmęntu,- takie jak prawo inicjatywy 161 ustawodawczej, inicjatywę w sprawie powoływania komisji mieszanej w przypadku zaistnienia rozbieżności stanowisk obu izb, prawo występowania z wnioskiem o zwołanie posiedzenia Rady Konstytucyjnej. Zgodnie z ogólnymi założeniami i tendencjami ustrojowymi znacznemu rozszerzeniu uległy kompetencje rządu. Zostały one zakreślone w konstytucji bardzo szeroko, a jednocześnie mało precyzyjnie, co pozwala na interpretowanie ich w sposób rozszerzający. Zasadnicze znaczenie dla określenia kompetencji rządu ma art. 20 Konstytucji, który nie ogranicza ich bynajmniej do funkcji wykonawczych, lecz stwierdza, że rząd określa politykę narodu i kieruje nią. Rząd został zatem określony jako czynnik inicjatywy i ogólnego kierownictwa. Jest on organem wskazującym drogę narodowi, pełniącym rolę jego przewodnika