Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Kremis, Odpowiedzialnoœæ odszkodowawcza... s. 23. 23 Ibidem, s. 24. 23 J. Kremis, ibidem, s. 24. £aciñska forma infra (rzadko spotykana) oznacza wskazanie innego przypisu pracy znajduj¹cego siê po przypisie zawieraj¹cym tê formê lub fragmentu tekstu po odnoœniku, do którego odnosi siê przypis. £aciñskie passim oznacza jednoczesne wskazanie na ró¿ne, niezindywidualizowane miejsca cytowanej pracy. 1 Tak B. Siciñski, op.cit, passim. £aciñska forma supra (rzadko u¿ywana) oznacza wskazanie innego przypisu pracy znajduj¹cego siê przed przypisem zawieraj¹cym tê formê lub fragment tekstu znajduj¹cego siê przed odnoœnikiem. 4. Skróty Poza unikaniem powtórzeñ i zmniejszaniem tekstu skróty w przypisach u¿ywane s¹ zazwyczaj w kontekœcie, w którym chodzi o wskazanie jakiejœ pracy, jakiegoœ pogl¹du, jakiegoœ autora, jakiejœ informacji, jakichœ danych. Nale¿¹ tu zw³aszcza skróty: zob., por., j-w., op.cit, o.c, l.c, loc.cit. Zob. (- zobacz). Skrót ten wskazuje na bezpoœrednie odniesienie do Ÿróde³, pogl¹dów itp. 23 Zob. zw³aszcza... Por. (- porównaj). Skrót ten wskazuje na potrzebê odzwierciedlenia pewnej relacji miêdzy pogl¹dem (ujêciem) pisz¹cego a pogl¹dem (pogl¹dami) czy ujêciem (ujêciami) cytowanych w pracy autorów. Mo¿e byæ on u¿ywany w podobnym celu tak¿e dla przedstawienia (w d³u¿szym przypisie) merytorycznej oceny dwóch lub kilku opisanych stanowisk. Uwaga. Gdy relacjonujemy czyjeœ pogl¹dy czy je wskazujemy lub dos³ownie przytaczamy, u¿ywanie skrótów zob. i por. jest niedopuszczalne. W takich przypadkach odnotowujemy w przypisie jedynie autora i cytowan¹ pracê. Skrót j.w. jest skrótem od jak wy¿ej, którego funkcja zosta³a ju¿ omówiona. Skrót op.cit. odnosi siê do ³aciñskiego operê citatto (w cytowanym dziele) lub opus citatum (dzie³o cytowane) i zastêpuje w przypisie ca³oœæ oznaczenia cytowanej pracy z wyj¹tkiem oznaczenia strony. Zamiast wiêc pisaæ 6 J. F. Ackroyd, Immunological methods, Philadelphia 1964, F.A. Davis Co., s. 27. piszemy 6 J. F. Acroyd, op.cit., s. 27. Skrót op.cit. wystêpuje tak¿e w postaci o.c. Ostatnio pojawi³y siê prace, w których skrót op.cit. zosta³ zast¹piony skrótem dz.cyt. (dzie³o cytowane). Nie wydaje siê, by nowa propozycja by³a bardziej udana od formy dotychczasowej, a nadto ma w sobie jeszcze wiêcej umownoœci. Uwaga. Spotykane (choæ rzadko) formu³y: 14 A. Smith, Bogactwo narodów..., jw., s. 61 43 B. Adamiak, Odwo³anie..., op.cit, s. 179 nie wydaj¹ siê trafne w myœl paremii ne bis in idem. Piszemy wiec albo Bogactwo narodów..., albo j.w. i, albo Odwo³anie..., albo op.cit. Wreszcie skrót l.c. albo loc.cit. od ³aciñskiego locus citatus (cytowane miejsce) lub loco citato (w cytowanym miejscu) oznacza miejsce cytowane, co jest równoznaczne z oznaczeniem cytowanej pracy, lecz nie strony. Pisz¹cy pracê mo¿e u¿ywaæ skrótów powszechnie przyjêtych czy skrótów oficjalnych (Dz. U. - Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, NSA -Naczelny S¹d Administracyjny) lub mo¿e formu³owaæ dla w³asnych potrzeb swoiœcie skonstruowane skróty, choæ te¿ z poszanowaniem regu³ jêzykowych. W tym drugim wypadku musi je jednak opisaæ, a gdy skrótów jest du¿o - daæ nawet osobny wykaz skrótów u¿ywanych w pracy, np. wed³ug wzoru: „Kwart. Arch. i Urb." - „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki" „Przegl. Hist." - „Przegl¹d Historyczny" Inne skróty nieswoiste piszemy wed³ug zasad jêzyka polskiego, np. cyt. za (cytowane za...); s. (strona); s. 21 i n. (strona 21 i nastêpne); ss. (strony, stron) itd. Rozdzia³ VIII Wykaz cytowanych publikacji Wydaje siê, ¿e jest to najdok³adniej sformu³owany tytu³ spisu ca³oœci prac publikowanych, przywo³anych w pracy magisterskiej. Ten element mo¿e równie dobrze nosiæ tytu³ Wykaz cytowanej literatury albo Publikacje powo³ane w pracy lub te¿ Wykaz cytowanych prac, jeœli zawiera oznaczenie prac publikowanych i niepublikowanych. Jeœli autor pracy magisterskiej korzysta ze znacznej iloœci prac niepublikowanych o swoiœcie wyró¿nionym charakterze, mo¿e lub musi sformu³owaæ dla nich osobny tytu³, np. Wykaz prac niepublikowanych, Wykaz innych materia³ów. Ka¿da dziedzina wiedzy pos³uguje siê tu zreszt¹ pewn¹ odmienn¹, charakterystyczn¹ tylko dla niej typologi¹. W wykazie cytowanych publikacji czy te¿ w publikacjach cytowanych w pracy nie mieszcz¹ siê materia³y szczególne - takie, jak np. niepublikowane archiwalia czy publikowane akty normatywne. Dlatego w podobnych sytuacjach nale¿y konstruowaæ osobne wykazy (zob. dalej). W wykazie cytowanych publikacji czy te¿ wykazie prac cytowanych (wykazie cytowanej literatury) pos³ugujemy siê zapisem wyznaczonym przez porz¹dek alfabetyczny. Realizacja tego kryterium wymaga jednak komentarza. Po pierwsze - powstaje kwestia czy imiê (imiona) danego autora (autorów) danej pracy rekonstruujemy wedle orygina³u, czy piszemy niezale¿nie od treœci ok³adki cytowanej pracy tylko pierwsz¹ literê imienia (imion). Mimo zró¿nicowanej w tym wzglêdzie praktyki wydawnictw mo¿na dla potrzeb pracy magisterskiej przyj¹æ rozwi¹zanie ograniczaj¹ce pisanie imienia (imion) do pierwszej jego litery (liter). Propozycja ta umo¿liwia ujednolicenie struktury wykazu i omija k³opoty zwi¹zane z trudnoœciami lub niemo¿liwoœci¹ ustalenia pe³nego brzmienia imienia. Po drugie - kwestia kolejnoœci pisania imienia (pierwszej litery) i nazwiska, tak¿e alternatywnie rozstrzygana we wspó³czesnych wydawnictwach, mo¿e byæ, oczywiœcie, rozwi¹zana przede wszystkim po myœli kieruj¹cego prac¹. W razie braku sugestii w tym wzglêdzie autor pracy, œwiadomy, i¿ regu³y jêzyka polskiego nie zabraniaj¹ pisania najpierw nazwiska i póŸniej imienia, mo¿e siê sk³oniæ ku - byæ mo¿e starodawnej ju¿ w erze komputerów - regule umieszczania na pierwszym miejscu imienia, w sposób nie nara¿aj¹cy go na szczególny wysi³ek, a pozwalaj¹cy utrzymaæ pewn¹ elegancjê; by zachowaæ wra¿enie pierwotnoœci imienia, wystarczy po napisanym nazwisku postawiæ przecinek, a po pierwszej literze imienia kropkê i przecinek, np. Jendroœka, J., Zagadnienia prawne wykonania aktu administracyjnego ... Oto d³u¿szy przyk³ad podobnych ujêæ prezentuj¹cy nadto rozwi¹zania innych jeszcze - nierzadko trudnych - kwestii, np. Colombo, Ugo M.,Amministrazione sociale, Milano 1965. Coltelli, Roberto, Enti e statuti nel dirittopubblico, Milano 1965. Connois, Renê. La notion d'etablissement public en droit administratiffrancais,Vavis 1959. Du Conseil d'Etat envisage comme conseil [bezimiennie, zob