Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

W krótkim nocnym boju chorągiew bez trudu rozbito i rozpędzono na cztery wiatry, do czego walnie przyczynił się zupełny upadek ducha bojowego; rycerstwo, któremu nieliczni uciekinierzy z placu boju donieśli o kompletnej zagładzie całej armii, śmierci wodza i trzydziestu tysiącach legionistów, ani trochę nie wierzyło w zwycięstwo i załamało się już na widok groźnej konnej piechoty... Nim nastało południe dnia następnego, wyczerpani, zmęczeni, lecz szczęśliwi legioniści, wprowadzali zdobyte wozy do rzeki, wtaczając je następnie na skarpę, przez oczyszczony z trupów parów. Na skleconych tratwach przeciągano zdjęte z wozów dobro, które nie mogło zamoknąć. Tereza znowu miała czym nakarmić swoich ludzi - a czas był najwyższy, bo od trzech dni żołnierze dostawali zmniejszone racje dzienne. Ciasna, ograniczona lasami i korytem rzeki równina, na której stoczono bitwę, była śmiertelną pułapką, z której uszło bardzo niewielu. Legioniści narachowali, z grubsza biorąc, trzy tysiące poległych po stronie wroga, a to oznaczało, że uszły (w zupełnej rozsypce) tylko dwie poszarpane chorągwie i resztki trzeciej, wymordowanej na przeprawie. Jeszcze przed nocą, niejednego z tych nieszczęśników porwały kliny konnych łuczników, rozpuszczone w pościg. Na samym polu bitwy zdobyto dumne znaki chorągwiane i niesłychaną ilość oręża, w którym niedozbrojeni legioniści mogli dowolnie przebierać. Kusze konnych strzelców dostały się setkom dartańskich legionistów; ci, dla których nie wystarczyło, mieli odtąd po kilka derenetów. Wcale nie wszyscy żołnierze chcieli zrezygnować z tej broni! Czerwoni topornicy poubierali się w blachy, konna piechota dostała długie rycerskie miecze, które miała wozić przy kulbakach, zostawiając własne, krótkie, przy pasach. Załadowano wojenną zdobyczą, opróżnione już z zapasów, wozy małego taboru, darowanego armii przez Akalę. Wojsko okrzepło, zmężniało. Tak jak przewidziała Tereza, wygrana bitwa przemieniła tych ludzi w weteranów, gotowych walczyć z każdym - skoro zwyciężali w boju z ciężką jazdą, to co jeszcze mogło wyjść przeciw nim? Duch w armii był wspaniały. Gorzej w gronie dowódców... Miało nie być żadnych uzupełnień. Jeszcze przed wymarszem jasno dano nadtysięczniczce do zrozumienia, że zapowiadane formowanie na tyłach odwodowych legionów, czy chociażby tylko posiłkowych klinów, nie dojdzie do skutku z powodu braku pieniędzy, które stopniały tak nieoczekiwanie. Nie powiedziano tego zwycięskim legionistom, a nawet starano się ukryć rozmiary strat, dodając do siebie przychodzące z legionów raporty w taki sposób, że gdzieś zgubiło się kilka setek... W rzeczywistości Armia Wschodnia straciła prawie tysiąc ośmiuset żołnierzy, w zabitych i ciężko rannych, których na zbędnych wozach zaraz skierowano do odległej Akali, podobnie jak łupy wojenne i tabun świetnych wierzchowców. Najbardziej ucierpieli dzielni konni piechurzy i niedoszkoleni dartańscy oszczepnicy, ale brakowało też wielu ciężkozbrojnych. Legion Armektańsko-Dartański Agatry stracił sporo halabardników i stu z górą czerwonych toporników, a ponadto miał bardzo poważne straty w elitarnej kolumnie gwardyjskiej - została tam najwyżej połowa żołnierzy. Sama tysięczniczka, walcząca przy parowie z łukiem w ręku, była lekko ranna. W Legionie Akalskim do apelu nie stawiło się sześćdziesięciu kilku tarczowników. Z będącego dumą Potrójnego Pogranicza, gwardyjskiego klina, zostało trzynastu żołnierzy. W całej armii najmniej ucierpieli strzelcy i jazda, która ani razu, poza szarżą Terezy, nie wdała się w walkę ze zwartymi oddziałami wroga. Nadtysięczniczka wiedziała, że ma teraz przed sobą już nie pomocniczą kolumnę marszową, ale całą armię Enewena. Według zebranych wieści szło tam kilkanaście tysięcy ludzi. Nie mogła wygrać walnej bitwy z K.B.I.Enewenem, wszystko jedno w jakim terenie i jak błyskotliwie prowadzonej. Mogła tylko zatruć mu życie. Pary kocich zwiadowców wyruszyły na poszukiwanie wrogich wojsk. * * * Pierwszych wieści o klęsce jego godność Enewen... po prostu nie przyjął do wiadomości. Najzwyczajniej w świecie wyrzucił z namiotu dowódcę dziwacznego oddziału, poskładanego z resztek dwóch świetnych chorągwi, mających w swych znakach wieże Złotej Rollayny. Rozumiał, że doszło do potyczki z żołnierzami Legionu Akalskiego, którzy nie czekali na Potrójnym Pograniczu, lecz zuchwale ruszyli na spotkanie wroga, zamierzając zapewne opóźniać jego marsz i uprzykrzać się na każdym kroku. Ale wieści o kompletnym rozgromieniu całego hufca swego brata do wiadomości nie przyjął. A już za bajkę uważał doniesienia o istnej armii, złożonej z legionów w barwach wszystkich krain Wiecznego Cesarstwa. Czego tam miało nie być! Armektańscy gwardziści w niebiesko-szarych mundurach, całe legiony dartańskiej konnicy (czy w imperialnych legiach istniała w ogóle jakaś dartańska konnica?), ktoś widział zastępy grombelardzkich kuszników, a o akalczykach nawet szkoda było mówić; z Pogranicza musiałyby nadejść co najmniej cztery silne legiony żołnierzy w czarnych tunikach, by dać pokrycie liczbom, które wymieniano. Wieści jednak napływało coraz więcej, przybywało rozbitków, nadeszły sprawdzone wiadomości o utracie taboru... Wreszcie stawiło się paru rycerzy i pocztowych, którzy brali udział już nie w walce na przeprawie, albo przy wozach z zapasami, lecz na samej równinie pod lasem. Wódz Rycerzy Królowej nie mógł dłużej wątpić w to, co zgodnie mówiono. Żadnych gońców od Kenesa nie było, nikt nie wiedział, co się stało z nim samym, chociaż byli świadkowie dowodzący, że zmiotła go do rzeki szarża armektańskich łuczników konnych. Nikt jednak nie widział ciała. Enewen wierzył, że jego odzyskany brat, nieustraszony wojownik i roztropny wódz, przeżył bitwę. Ale, że ją przegrał, i to przegrał z kretesem, niepodobna już było dłużej wątpić. Dla odmiany, Enewen, choć najpierw nie wierzył w nic - teraz gotów był uwierzyć we wszystko. Bo jak liczna, w samej rzeczy, musiała być armia, która w otwartej bitwie rozgromiła dziewięć rycerskich chorągwi, każdą dwukrotnie liczniejszą od chorągwi dowodzonych przez Yokesa? Cztery tysiące wypróbowanych wojowników, których męstwo sam miał możność ocenić, choćby tylko w ostatniej, chwalebnej bitwie pod Vemoną