Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Jednak również w zrazikach wątroby sieć włosowata leży między dwiema żyłami. Zbiorniki krwi. Końcowa droga prądu krwi, która składa się z tętniczek, naczyń włosowatych oraz żyłek, ulega najsilniejszym wahaniom pod względem stanu wypełnienia. Nie wszystkie rozgałęzienia końcowe mogą być równocześnie maksymalnie rozszerzone, ponieważ wtedy nie starczyłoby krwi do ich wypełnienia. Ze względu na konieczność podziału krwi w ustroju naczynia narządów nieczynnych zwężają się, tak że tutaj krew zostaje zaoszczędzona i może być zużyta w miejscach nagłego zapotrzebowania, gdzie naczynia się poszerzają. Żaden obszar nie może otrzymywać większej ilości krwi bez odebrania jej drugiemu. Dzięki temu w miejscowym zwiększeniu zapotrzebowania unika się zwiększonej pracy serca. Niektóre obszary naczyniowe, jak obszar ośrodkowego układu nerwowego, mają stałe zapotrzebowanie krwi, natomiast inne. Jak obszary jelit, pod tym względem są bardziej elastyczne i z większą łatwością mogą pobierać i oddawać większe ilości krwi. Oprócz naczyń jelitowych są jeszcze inne z b i o r n i k i, w których mogą się gromadzić pewne r e z e r w y k r w i. Takimi zbiornikami są śledziona i wątroba, jak również skóra. To magazynowanie i oddawanie krwi odbywa się przez miejscowe poszerzenie i zwężenie łoża prądu krwi, przy czym równoczesne zahamowanie odpływu żylnego może przyśpieszać i zwiększać proces pobierania krwi. Spośród narządów magazynujących krew śledziona zajmuje odrębne stanowisko. Około 48%krwi może być w niej zmagazynowane:krew ta jako ruchoma rezerwa może być odprowadzona do miejsca zapotrzebowania. Tę(alce końcowe. Zmniejszenie zawartości krwi w jakiejś okolicy ciała nazywa się niedokrwieniem miejscowym(endemia locdlis), zwiększenie-przekrwieniem-(hgper@eJ@OPod wpływem zimna występuje np. niedokrwienie skóry, pod wpływem ciepła-Jej przekrwienie. Stałe niedokrwienie, które prowadzi do obumarcia danego obszaru, występuje wów*zas, gdy zaopatrująca go tętnica główna zostanie podwiązana, a krążenie poboczne jest niedostateczne. Niedokrwienie miejscowe może też nastąpić, jeżeli tętnica główna zaop@ruiąca dany obszar zostanie zatkana zatorem(embolus). Wtedy obszar ten ulega. martwicy, jeżeli nie jest dostatecznie zaopatrywany przez krążenie poboczne, i powstaje zawał Gnfdrctus). Jeżeli w stosunku do zapotrzebowania tkanki zespolenia są niedostatecznie rozwinięte, naczynie główne stanowi wówczas tzw. tętnicę końcową. Tętnice końcowe rozgałęziają się drzewiasta(ryc, 90 b), natomiast inne rozprzestrzeniają się siatkowato. Jednak istnieją liczne formy pośrednie, a zespolenia włosowate zawsze występują, choć pod względem czynnościowym mogą być niewystarczające. Anatomia patologiczna opisuje. -6-6 Embołus. z. Ryc. 90. Schemat rozgałęzień tętnicy:d--rozgałęzienie siatkowate:b-tętnice końcowe(rozgałęzienie drzewiaste), jedna z nich zatkana(embolus), wskutek czego powstaje "zawał":wzorowane na Benninghofie. zawały na podłożu tętnic końcowych przede wszystkim w śledzionie i nerce, również jednak w siatkówce, układzie nerwowym ośrodkowym, krezce jelita oraz w sercu. Wypadniecie takiej tętnicy końcowej odcina cały przez nią normalnie zaopatrywany obszar od prądu krwi. O ile zaczopowanie tętnicy końcowej jest szkodliwe, o tyle w warunkach normalnych zaopatrywanie przez nią tkanki jest korzystne:tętnica końcowa bowiem przypuszczalnie może najściślej dozować potrzebną ilość krwi:doprowadza dokładnie tyle, ile to odpowiada tkance. Dlatego też tętnice końcowe znajdują się w najważniejszych narządach ustroju. Krążenie czynnościowe i krążenie odżywcze. W płucach i wątrobie poznano przykłady podwójnego zaopatrzenia-fizjologiczne zróżnicowanie krążenia. Narządy te zawierają wielkie naczynia stanowiące krążenie czynnościowe, będące na usługach całego ustroju Owsa publice), oraz mniejsze, stanowiące krążenie odżywcze, zaspokajające potrzeby danego tylko narządu(bosa priictd). Tutaj zawały mogą się zdarzać wtedy, kiedy układ jest uszkodzony czy to przez zastój krwi żylnej, czy przez zmiany zapalne narządu. Mianownictwo. W mianownictwie naczyń obowiązują następujące zasady ogólne:I Jeżeli tętnica dzieli się na dwie gałęzie różnej wielkości, gałąź słabsza otrzymuje nową IIBZWĘ, 2 W podziale na dwie tętnice tej samej grubości obie otrzymują nową nazwę. 3 Wielkie naczynia, zwłaszcza kończyn, często zmieniają swe miano w zależności od okolicy, w której biegną(np. t. podobojczykowa, pachowa, ramienna). 4 Nawet stosunkowo duże naczynia mogą nie mieć nazwy, jeżeli zaopatrują narząd mało zróżnicowany(np. mięsieńk w przeciwieństwie do tego nieraz bardzo drobne naczynia mają własne miana(np. oka czy ucha). 5 Żyły towarzyszące mają nazwę odpowiedniej tętnicy. 4 Żyły powierzchowne(skórne), a z głębokich tylko żyły samotne otrzymują odrębne 011808. Odmiany naczyniowe. Podobnie jak mięśnie, również naczynia krwionośne bardzo często różnią się od klasycznego opisu. Odmiany żylne, jak to już zaznaczono, są przy tym. eszcze liczniejsze niż tętnicze. Zarówno tętnice, jak i ż 388 są zmienne pod względem swego początku czy ujścia, swej objętości, przebiegu, stosunku do tworów sąsiednich, rozgałęzień Bzy dopływów. Wszystkie te rodzaje odmian stapowi 4 najliczniejszą kategorię odchyleń, rzadziej natomiast zdarza się gałąź dodatkowa, której w prawidłowym układzie się nie ąpotyka, jak również brak jakiegoś naczynia normalnie występującego