Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

przez Zgromadzenie Ogólne ONZ zakazują- Stosunki amerykańsko-radzieckie 1962-1968: narodziny nowych idei 389 ca umieszczania na orbicie okołoziemskiej obiektów z bronią nuklearną. Układ o zakazie próbnych eksplozji nuklearnych (wszedł w życie 10 października 1963 r.) oznaczał przejście od pryncypialnie słusznych, lecz praktycznie nierealnych wówczas starań o rozbrojenie do kontroli zbrojeń, która metodą małych kroków czyniła świat bezpieczniejszym. Do układu przystąpiła większość krajów członkowskich ONZ, a także RFN i NRD, co notabene stanowiło wyłom w doktrynie Hallsteina. Po śmierci J. F. Kennedy'ego działania na rzecz ograniczenia napięć w stosunkach z ZSRR straciły nieco na intensywności. Prezydent Lyndon B. Johnson skupił się raczej na problemie Wietnamu. Gdy jednak w jesieni 1964 r. dyplomacja radziecka zasygnalizowała gotowość do podjęcia rozmów na temat zapobieżenia niebezpiecznemu rozprzestrzenianiu się posiadania broni atomowej przez inne państwa (w tym czasie posiadały ją już USA, ZSRR, Wielka Brytania, Francja i Chiny), Amerykanie z wielką energią przystąpili do negocjacji. Pomimo jednak że sprawa ważna była dla obu mocarstw, prowadzone w Genewie rozmowy trwały aż do 1968 r. W sprzyjającej atmosferze lat 1966-1967 wynegocjowany natomiast został i podpisany (27 stycznia 1967 r.) międzynarodowy układ na temat badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej. Głównym problemem podczas negocjacji układu o nierozprze-strzenianiu broni jądrowej okazała się kwestia ewentualnego poddania jej pod nadzór instytucji międzynarodowych. Opowiadali się za tym Amerykanie, mając zamiar powołać wielostronne siły nuklearne NATO. ZSRR jednak stanowczo odrzucał takie rozwiązanie. Opowiadał się natomiast za ścisłym zakazem przekazywania tej broni i pogląd swój przeforsował na forum ONZ, ku niezadowoleniu europejskich sojuszników USA. Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej przyjęty został l lipca 1968 r. w Moskwie, Waszyngtonie i Londynie. Oprócz mocarstw atomowych - Wielkiej Brytanii, USA i ZSRR - podpisało się pod nim pięćdziesiąt dziewięć państw członkowskich ONZ, które wyrzekały się przyjmowania, produkcji i posiadania broni nuklearnej. Wszedł on w życie 5 marca 1970 r. i obowiązywać miał przez dwadzieścia pięć lat. Pomimo że zarówno Francja jak i Chiny, oraz ponad trzydzieści innych krajów świata w tym, co szczególnie 390 Początki odprężenia l'W.3-1969 ważne, państwa aspirujące do posiadania własnej broni atomowej, takie jak Indie, Pakistan, Izrael, RPA, Brazylia, Argentyna, nie podpisało układu, to jednak odegrał on w ostatnim ćwierćwieczu rolę czynnika stabilizującego sytuację międzynarodową. Osiągnięte w latach sześćdziesiątych sukcesy w zakresie wzajemnego porozumienia i ograniczenia zbrojeń, a ponadto (lub może przede wszystkim) wprowadzenie do arsenału ZSRR porównywalnej z USA liczby rakiet międzykontynentalnych spowodowało, że obydwie strony w listopadzie 1969 r. zdecydowały się rozpocząć rozmowy na temat ograniczenia zbrojeń strategicznych. Było to jakby wyciągnięciem logicznych konsekwencji z głoszonej już od 1963 r. przez amerykańskiego sekretarza obrony Roberta McNamarę nieco przewrotnej tezy o "zapewnionym wzajemnym zniszczeniu" w wypadku konfliktu nuklearnego. Stało się jasne, że pewność ta działała wybitnie odstraszająco zarówno na USA, jak i na ZSRR. Zrozumiano, że zdolność do wzajemnego wyniszczenia (czyli stan równowagi sił strategicznych na bardzo wysokim poziomie) jest obiektywną wartością i warunkiem szczególnej równowagi - równowagi strachu - a jako taka powinna być ochraniana. Nie wykluczało to przy tym równomiernej redukcji arsenałów. W 1968 r. Stany Zjednoczone uznały, że ich potencjał strategicznych broni nuklearnych jest wystarczająco wielki i nie ma potrzeby jego dalszej rozbudowy. Wysiłki przemysłu zbrojeniowego powinny natomiast skupiać się na modernizacji tego arsenału. 2. Od atlantyckiego partnerstwa do unii celnej EWG Integracja europejska 1962-1968 W latach 1959-1960 doszło do intensywnych pertraktacji pomiędzy USA i OEEC. Były one zapowiedzią reorientacji polityki europejskiej Waszyngtonu i miały na celu przeciwdziałanie podziałowi gospodarczemu Europy w następstwie utworzenia EWG i EFTA. Kolejnym celem Stanów Zjednoczonych była liberalizacja obrotu towarowego, przepływu usług i kapitału w ramach szerszej organizacji gospodarczej. Rozmowy te zakończyły się podpisaniem 14 grudnia 1960 r. przez przedstawicieli osiemnastu państw OEEC oraz USA i Kanady układu o utworzeniu Organizacji Współpracy i Rozwoju Gospodarczego (OECD) z siedzibą w Paryżu. W orędziach skierowanych 11 i 25 stycznia 1962 r. do Kongresu oraz w przemówieniu wygłoszonym 4 lipca 1962 r. w Filadelfii, prezydent Kennedy wystąpił z planem ustanowienia partnerstwa atlantyckiego w stosunkach między USA a Europą Zachodnią. W sferze ekonomicznej miało ono polegać na całkowitym zniesieniu ceł na produkty rolne i obniżeniu o połowę ceł na towary przemysłowe. Niezależnie od tego pełne zniesienie ceł miało objąć te artykuły przemysłowe, których łączna produkcja w USA i EWG stanowiła 80% w skali światowej. Rokowania w tej sprawie miały być prowadzone w ramach Ogólnego Układu w sprawie Ceł i Handlu (GATT)'. ' Kolejne wielostronne negocjacje handlowe, zwane Rundami GATT, których celem było obniżenie ceł i zmniejszenie innych ograniczeń^ odbywały się". Runda 392 Początki odprężenia 1963-19(9 Rozpoczęły się one w maju 1963 r. i przeszły do historii pod nazwą rundy Kennedy'ego (1963-1967). W sferze militarnej partnerstwo atlantyckie, którego dalsze szczegóły przedstawione zostały przez USA w grudniu 1962 r