Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Z drugiej zaś strony, jeśli twój najlepszy przyjaciel nie zażywa narkotyków, to nie ma dużego znaczenia, jeśli czynią to twoi rodzice - są szanse, że ty nie będziesz ich zażywał. Innym przykładem istotnej roli, jaką odgrywa zażywanie narkotyków wśród zaprzyjaźnionych ze sobą rówieśników, jest to, że stopień więzi między przyjaciółmi oparty na tym, czy zażywają oni marihuanę czy też nie, jest większy niż więź między nimi oparta na: paleniu tytoniu, piciu alkoholu, przeciętnej ocen, programie szkolnym, orientacji politycznej oraz wielu innych formach aktywności, podstaw społecznych i szkolnych. Wydaje się więc uzasadniony wniosek, że naciski społeczne ze strony rówieśników zachęcają do zażywania narkotyków, co z kolei stanowi podstawę do więzi między przyjaciółmi. Dlatego też jedynie pół żartem mówimy, że "prawdziwi przyjaciele to ci, co też palą ziele". Środki psychotropowe można podzielić na siedem głównych grup. Są to: tytoń, alkohol, konopie indyjskie, narkotyczne środki znieczulające (przeciwbólowe), środki nasenne, środki pobudzające oraz środki halucynogenne. Środki te pogrupowano według ich somatycznego, psychologicznego i behawioralnego oddziaływania, według ich toksyczności oraz stopnia tolerancji organizmu na ich działanie. Zanim opiszemy pokrótce poszczególne kategorie tych środków oraz niektóre skutki ich oddziaływania na psychikę, warto podkreślić, że doznania szczytowe osoby zażywającej ich w wyjątkowych wypadkach lub eksperymentującej z tymi środkami mogą blaknąć przy ich wielokrotnym nałogowym zażywaniu. Również te skutki, które wywołuje dany środek wtedy, gdy przyjmuje się go podczas jakiegoś religijnego czy społecznego obrzędu, nie wystąpią prawdopodobnie wówczas, gdy przyjmuje się go "szybko i łatwo" dla polepszenia nastroju lub uspokojenia nerwów. Tytoń. Aktywnym składnikiem jest w nim nikotyna. Tytoń pali się w postaci papierosów i cygar oraz w fajkach; jest on również używany do żucia. Małe dawki pobudzają autonomiczny układ nerwowy, natomiast duże dawki działają nań pobudzająco. Tytoń ma dużą zdolność wywoływania uzależnienia psychicznego, tolerancja na jego działanie rozwija się w stopniu umiarkowanym, a stałe jego używanie powoduje nieodwracalne uszkodzenie płuc, serca oraz naczyń krwionośnych. Alkohol. Alkohol etylowy jest powszechnie używany jako napój. Ogólnie biorąc, alkohol poraża ośrodkowy układ nerwowy. Mała dawka powoduje odprężenie i ułatwia pozbycie się zahamowań. Zwiększona dawka prowadzi do upośledzenia zdolności oceniania, utraty koordynacji ruchowej, zwiększonej agresywności, gwałtownych zachowań i zmniejszonej kontroli nad emocjami. Jeszcze większe dawki powodują poważne zatrucie i wreszcie ogólną utratę czucia, śpiączkę, porażenie układu oddechowego i śmierć. Alkohol charakteryzuje się dużą zdolnością wywoływania psychicznego i fizjologicznego uzależnienia, a także powoduje nieodwracalne uszkodzenia tkanek w takich narządach, jak mózg i wątroba. Objawy występujące po odstawieniu alkoholu u nałogowych alkoholików są bardzo poważne i trudne do wyleczenia bez długotrwałych intensywnych i skoordynowanych oddziaływań terapeutycznych. Konopie indyjskie. Grupa ta obejmuje marihuanę, która jest mieszaniną liści, łodyg, kwiatów i nasion |konopi |indyjskich ("Cannabis indica"), oraz silniej działający haszysz - żywiczny wyciąg z marihuany. Wydaje się, że jednym z "ubocznych skutków" - wypraw krzyżowych chrześcijan przeciwko mahometanom (1096-1270Ď) było zapoznanie świata zachodniego z konopiami indyjskimi. (Dla niektórych żołnierzy amerykańskich tę samą rolę w procesie przekazywania międzykulturowego odegrała wojna w Wietnamie). Konopie indyjskie były stosowane w wielu wschodnich kulturach jeszcze przed narodzeniem Chrystusa, a w Indiach używa się ich od przeszło tysiąca lat - zarówno jako środka odurzającego, jak i pomocy w medytacjach (Blum, 1969Ď). Marihuana ma jedynie umiarkowaną zdolność wywoływania uzależnienia psychicznego, zaś jej stosowanie nie wywołuje uzależnienia fizjologicznego. Wyniki wstępnych badań nie wskazują na powstawanie trwałych schorzeń na skutek jej używania, zaś dawka śmiertelna jest w zasadzie nieosiągalna. Mechanizm chemiczny, który nadaje marihuanie jej odurzające właściwości, nie jest jeszcze dobrze poznany. Przed kilkudziesięciu laty, kiedy marihuanę zażywali głównie muzycy, artyści i mieszkańcy getta, podawano, że wywołuje ona stany niezwykłej euforii, ekstazę i podobne do snów fantazje, potęguje zdolności twórcze i możliwości seksualne, a niekiedy przyprawia ludzi o szaleństwo. Obecnie, w latach siedemdziesiątych, gdy jej stosowanie nie jest już właściwie ograniczone żadnymi klarownymi, rasowymi, edukacyjnymi ani innymi demograficznymi barierami, marihuana stała się używką o charakterze towarzysko-rozrywkowym, od której oczekuje się raczej łagodnie przyjemnych, "spokojnych" skutków. Nie spotyka się już dawnych, przesadnych twierdzeń. Marihuana zażywana w niewielkich ilościach wywołuje stan odurzenia bardzo podobny do stanu będącego skutkiem użycia alkoholu, powodując odprężenie i zmniejszenie zahamowań; wielu badaczy sądzi jednak, że marihuana w mniejszym stopniu wywołuje skłonności agresywne. Niektóre osoby zażywające ten środek donoszą o zwiększeniu swej zdolności koncentracji, inne o jej zmniejszeniu