Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Obowiązek notyfikowania dotyczy również przybycia i ostatecznego wyjazdu osób należących do rodziny członka urzędu konsularnego, pozostających z nim we wspólnocie domowej, a także o tym, czy jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny. Odnośnie do członków personelu prywatnego służby, nie będących obywatelami państwa przyjmującego i nie mających stałego miejsca zamieszkania w tym państwie — Konwencja Wiedeńska wymaga jedynie notyfikowania faktu przybycia i ostatecznego wyjazdu oraz faktu ewentualnego wcześniejszego zakończenia ich służby w tym charakterze. Obowiązkowi notyfikacji podlega również zatrudnienie i zwolnienie osób stale zamieszkałych w państwie przyjmującym, jednakże tylko tych, które — bądź jako członkowie urzędu konsularnego, bądź też jako członkowie prywatnego personelu — upoważnione są do korzystania z przywilejów i immunitetów. Jeśli chodzi o przybycie lub ostateczny wyjazd wyżej wymienionych kategorii osób, to według Konwencji Wiedeńskiej, fakt taki powinien być w miarę możliwości uprzednio notyfikowany. Rozdział XVI PRZYWILEJE I IMMUNITETY KONSULARNE 1. Teoria funkcji w odniesieniu do przywilejów i immunitetów konsularnych Podobnie jak w shiżbie dyplomatycznej, u podstaw przywilejów i immunitetów konsularnych leży zasada funkcjonalności, co oznacza, że celem ich jest przede wszystkim zapewnienie skutecznego wykonywania funkcji konsularnych. Zasada ta znalazła potwierdzenie także w Konwencji Wiedeńskiej z 1963 r., która w art. 28 nakłada na państwo przyjmujące obowiązek udzielenia wszelkich ułatwień do wykonywania przez urząd konsularny jego funkcji. Temu też celowi służy zapewnienie uprzywilejowanego statusu, gwarantującego członkom urzędu konsularnego nieskrępowane wypełnianie ich rozległych funkcji konsularnych. Status ten opiera się bowiem przede wszystkim na zespole ułatwień, przywilejów i immunitetów udzielanych przez państwo przyjmujące zarówno samemu urzędowi konsularnemu, jak i jego członkom. Z pewnością wykonywanie tych funkcji byłoby utrudnione, a niekiedy wręcz niemożliwe, gdyby kierownik urzędu konsularnego i członkowie tego urzędu, szczególnie w zakresie swej działalności służbowej, podlegali np. jurysdykcji państwa przyjmującego. Istota zasady funkcjonalności przywilejów i immunitetów konsularnych została mocno podkreślona w samym wstępie Konwencji Wiedeńskiej z 1963 r., w którym stwierdza się, że: „celem przywilejów i immunitetów nie jest zapewnienie korzyści poszczególnym osobom, lecz zabezpieczenie skutecznego wykonywania funkcji przez urzędy konsularne w imieniu ich państwa". Z zasady funkcjonalności wynika, że zakres przywilejów i immunitetów konsularnych jest szczuplejszy od zakresu przywilejów i immunitetów dyplomatycznych, gdyż wychodzi się z założenia, że do spełniania funkcji konsularnych nie jest konieczny tak szeroki ich zakres, jak w służbie dyplomatycznej. Uważa się na przykład, że wyłączenie konsula spod jurysdykcji państwa przyjmującego powinno mieć miejsce tylko w rzeczywiście uzasadnionych przypadkach i sytuacjach. 2. Niestosowanie dyskryminacji, zasada wzajemności i największego uprzywilejowania W powyższym zakresie obowiązują zasady identyczne, jak w służbie dyplomatycznej — patrz Rozdział VII, pkt 4. 3. Obowiązek poszanowania ustawodawstwa państwa przyjmującego i niemieszania do jego spraw wewnętrznych Podobnie jak w służbie dyplomatycznej, wszystkie osoby korzystające z przywilejów i immunitetów konsularnych zobowiązane są szanować ustawodawstwo wewnętrzne państwa przyjmującego, w granicach, które nie przynoszą uszczerbku dla ich statusu, który wynika z przysługującego im zakresu przywilejów i immunitetów konsularnych — bądź na podstawie umowy, bądź też zwyczaju międzynarodowego. Osoby takie zobowiązane są do niemieszania się w sprawy wewnętrzne państwa przyjmującego1. Stosownie do tego, pomieszczenia konsularne nie mogą być używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych