Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

I tak np. podróż z Nowego Jorku do Bostonu dyliżansem i statkiem trwała 36 godzin, do Pittsburgha z Nowego Jorku jechało się 4 dni, do Missisipi 2 tygodnie, do Chicago 3 tygodnie, a do wybrzeża Pacyfiku aż 3 miesiące. Ochronie wybrzeża i granic — około 10 tyś. km długości — służyła armia regularna złożona tylko z 6 tyś. ludzi. Ludność kraju przed wojną o niepodległość była -przeważnie pochodzenia angielskiego, jednakże już wówczas osiedliła się w koloniach znaczna liczba osadników szkockich i irlandzkich joraz trochę Niemców i Holendrów w dolinie Hudsonu. Oczywiście dominował czynnik brytyjski r język angielski. Podczas rewolucji imigracja wprawdzie niemal całkowicie ustała, pozostało jednak na tych terenach wielu byłych żołnierzy niemieckich z Hesji, których Anglia zwerbowała do walki z buntującymi się Amerykanami. Ulegli oni stopniowemu wchłonięciu przez miejscowe społeczeństwo, Podobnie jak dawni emigranci hugonoccy, szkoccy górale, Niemcy i Holendrzy. » • 11 10 Po rewolucji imigracja była początkowo bardzo nieznaczna i nie przekraczała 4 tyś. rocznie (1700 - 1800), a nawet w latach dwudziestych XIX w. nie dochodziła do 10 tyś. rocznie. Do r. 1830 liczba imigrantów wzrosła, ale też nie przekraczała 100 tyś. i wszędzie, nawet i w Nowej Anglii, było ich mniej niż Murzynów. Ruch imigracyjny ożywił się znacznie dopiero po r. 1830, gdy to w ciągu jednego dziesięciolecia przybyłcT^oTo Stanów przeszło pół miliona imigrantów, z tego 33% stanowili Irlandczycy, 25% Niemcy i 15% Anglicy; reszta przypadała na inne narodowości. W latach czterdziestych przybyło do Stanów już przeszło 1,5 min ludzi, z czego Irlandczycy stanowili 45%. Było to wynikiem znanej klęski głodu, w Irlandii, spowodowanej nieurodzajem ziemniaków. W latach pięćdziesiątych imigracja przekroczyła 2,5 min, w tym z wysp brytyjskich przybyło w tym okresie l 338 tyś. i z Niemiec 951 tyś.; reszta przyjechała ze Skandynawii, Szwajcarii i Holandii. W r. 1850 na 23 min ludności Stanów niemal milion było urodzonych w Irlandii i ponad pól miliona w Niemczech. Połowa imigrantów z tego okre-su" przebywała w Stanach nadatlantyckich, głównie północnych, a reszta na Zachodzie. Imigranci angielscy i szkoccy, a częściowo także niemieccy i skandynawscy, szli przeważnie na Zachód, gdzie zakładali farmy. Wielu jednak rzemieślników i mechaników brytyjskich osiedlało się w miastach, gdzie na ogół dobrze prosperowali i najszybciej się asymilowali. Irlandczycy szli przeważnie do pracy fizycznej w fabrykach, przy budowie kolei oraz jako służba domowa. Charakterystyczne było to, że imigracja do stanów południowych była nieznaczna. Już wówczas bowiem zdarzały się tam wystąpienia przeciwko imigrantom, zwłaszcza katolikom, lecz główne przyczyny niechęci były przeważnie ekonomiczne. Zaludnienie Zachodu Zaludnienie Zachodu, a przede wszystkim dorzecza Missisipi, było w okresie 1787 -1861 podstawowym czynnikiem w przeobrażeniu Stanów Zjednoczonych. Dorzecze Missisipi, zajmujące obszar przeszło 4 min km2, a więc dwa razy większy niż Europa Zachodnia z Niemcami włącznie, jest obecnie zamieszkane przez przeszło 80 min ludzi, a jeszcze na początku XIX wieku było prawie całkowicie domeną Indian z paru tylko niewielkimi osiedlami francuskimi i hiszpańskimi wzdłuż samej rzeki oraz portem u jej ujścia -- Nowym Orleanem. Prawdziwy rozwój Zachodu nastąpił dopiero po wojnie z Anglią 1812 - 14 r. Gdy bowiem przez cały okres od podpisania Deklaracji Niepodległości w r. 1776 do 1812 r. utworzono tylko 5 nowych stanów: Yermont, Kentucky, Tennessee, Ohio i Luizjana, to w okresie 6 lat po tej wojnie powstało ich 6, i to wszystkie z wyjątkiem jednego (Maine) na Zachodzie, a więc: Indiana, Missisipi, Illinois, Alabama i Missouri. Wojna z Anglią toczyła się głównie ina Zachodzie wzdłuż granicy kanadyjskiej i wywołała większe zainteresowanie tym regionem. Wielu bowiem z tych, którzy walczyli na tych terenach, widząc urodzajną ziemię i dogodne warunki, wracało tutaj po wojnie ze swymi rodzinami i przyjaciółmi, aby się osiedlić. Również wielu kupców i przedsiębiorców, którym wojna dała się we znaki na skutek ograniczenia handlu i bankructwa niektórych banków, decydowało się na przeniesienie na Zachód. Podobnie na skutek bezrobocia emigrowali na te tereny robotnicy. Imigrację ułatwiały lepsze już teraz drogi, a zwłaszcza niedawno wykończona główna droga na Zachód, Cumberland Road, prowadząca z Baltimore poprzez 13 12 •i nowe stany zachodnie w kierunku St. Louis. Wiele dróg było jednak w prywatnych rękach i stosunkowo wysokie opłaty utrudniały przejazdy. Szczególną rolę w tej masowej wędrówce odegrały rzeki płynące na zachód, a przede wszystkim potężna Ohio. Tutaj trwał nieustanny ruch na płaskodennych łodziach, a dodatkowego impetu dodały mu nowo wynalezione w Ameryce parowce, które wkrótce po wojnie pojawiły się na większych rzekach. Wielkie zainteresowanie wzbudzały również opisy amerykańskich i europejskich podróżników i badaczy Zachodu, wskazujące na dogodne warunki osiedlenia na tych terenach; skłoniły one wielu do podjęcia decyzji emigracji. Podobną jak na Północy wędrówkę w kierunku za-^ chodnmi jnożna było^a^bserwować-- i_ na Południu. Tam na skutek wyjałowienia ziemi w stanach nad- ----------------H----------------------------- - —*--------------------------i ---------------------' brzeżnych plantatorzy bądź to przenosili się całkiem do nowo utworzonych stanów: Missisipi, Alabamy, a także Luizjany, szukając dziewiczych obszarów o urodzajnej ziemi, bądź też rozszerzali tylko swe wschodnie posiadłości, nabywając dodatkowe tereny. Przede wszystkim zaś emigrowali z Dawnego Południa średni farmerzy i ubodzy biali. Wielu z nich udawało się na Zachód, by uciec z terenów^lnewolniczych, gdzie praca fizyczna, którą się zajmowali, była w pogardzie, gdyż wykonywali ją przeważnie niewolnicy