Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Isabelle Romće i jej dwaj synowie mieszkali teraz w Orleanie. Wybrali na adwokata Pierre'a Maugiera, doktora prawa kanonicznego, i Guillaume'a Prćvosteau, doradcę Echiąuiera, jako uprawnionego do działania. Ten ostatni doskonale znał akta sprawy: kardynał d'Estouteville wybrał go bowiem na promotora podczas wstępnego śledztwa w 1452 roku. Jest rzeczą oczywistą, że skarżąc, nie wybrali Maguiera i Prćvosteau przypadkowo. Postąpili według udzielonej im rady. 343 JOANNA D'ARC Jean d'Arc był wówczas prefektem Yaucouleurs. Pierre, który kazał się nazywać Pierre Lys (Lilia), był seniorem L'Ile-Aux-Boeufs, w Orleanie. Ani jeden, ani drugi nie byliby w stanie samodzielnie przeprowadzić tak trudnej akcji. Natomiast Isabelle Romee była już bardzo stara. Mikołaj V zmarł 24 marca 1455 roku. Jego następcą został Alfonso Borgia, który przyjął imię Kaliksta ni. Ten ostatni wydał wreszcie wyczekiwaną bullę, datowaną na 11 lipca 1455 roku. Była skierowana nie do rodziny d'Arc, ale do tych, którym papież powierzył sprawę w ostatniej instancji, a mianowicie: Jeana Jouvenela des Ursins, arcybiskupa Reims, Guillaume'a Chartiera (brata Alaina Chartiera), biskupa Paryża, oraz do biskupa Coutances, Richarda Oliviera. ROZDZIAŁ 3 Prośba Isabelle Romee . Kopia bulli papieskiej została dostarczona rodzinie d'Arc bądź jej przedstawicielom. Dokument ten sam w sobie był prawie wyrokiem. Ka-likst III nadawał sprawie ponowny bieg, używając takich argumentów i tak ciepłych słów, że widać było od razu, jaki jest jego osobisty pogląd. Jeśli pominie się zwyczajowe kościelne formułki, było to coś więcej niż wystąpienie o kasację wyroku ogłoszonego niegdyś przez biskupa Cauchona. Czytelnik może się zresztą o tym przekonać sam: „Kalikst, Sługa sług Bożych. Naszym czcigodnym braciom arcybiskupowi Reims i biskupom Paryża oraz Coutances pozdrowienie i błogosławieństwo apostolskie. Z dobrej woli, dołączając się do życzeń suplikantów, nadajemy im, wedle należności, dalszy bieg. Niedawno przedstawiono nam prośbę ze strony naszych drogich synów, Pierre'a i Jeana, zwanych d'Arc, i naszej drogiej córki w Chrystusie Isabelle, matki rzeczonych Pierre'a i Jeana, jak i ze strony wielu ich krewnych, zamieszkałych w diecezji Toul; nieżyjąca już siostra Pierre'a i Jeana, córka Isabelle* - było tam napisane - bezustannie, wśród innych obowiązków, nienawidziła herezji i wystrzegała się wierzenia, wypowiadania słów czy wspierania choćby najdrobniejszych wyrażeń, które mogłyby zostać określone jako heretyckie, sprzeczne z wiarą katolicką i tradycjami Świętego Kościoła rzymskiego; wszelako została oskarżona o herezję i inne przestępstwa sprzeczne z wiarą przez zmarłego Guillaume'a d'Estiveta * Chodzi oczywiście o Joannę. 345 JOANNA D'ARC (czy kogoś innego), promotora spraw kryminalnych przy arcybiskupie Beau-vais; na skutek fałszywych świadectw, pochodzących - jak się zdaje - od rywali Joanny d'Arc i jej rodziny, a przekazanych w jeszcze bardziej zniekształconej postaci zmarłemu biskupowi Beauvais, Pierre'owi, jak również nieżyjącemu Jeanowi Le Maitre'owi, profesorowi przy zakonie franciszkanów, ale działającym in hwnanis*, i pod tym pretekstem biskup, na mocy swej władzy, i Jean Le Maitre, który uznał, że ma do tej sprawy uprawnienia wystarczające, zniżyli się do tego, by uznać te fałszywe doniesienia i ścigać Joannę sądownie, a promotor podtrzymał oskarżenie. Wydano ją bezzwłocznie jej prześladowcom na tortury i pod straż [...]