Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Vietcong (komuniści) uzyskał wsparcie z Chin i ZSRR. Wobec tego Stany Zjednoczone najpierw udzieliły ograniczonej pomocy Wiernamowi Południowemu. Szczególną rolę spełniły formacje lotnicze lotnictwa bombardującego oraz tzw. kawaleria powietrzna. Dysponowała ona dużą liczbą dobrze wyposażonych helikopterów, które niszczyły punkty oporu przeciwnika i terroryzowały ludność cywilną podejrzewaną o sympatyzowanie z Czerwonymi. Ludność zagrożonych regionów kopała wielkie schrony, a nawet całe tunele i przenosiła życie pod ziemię. W 1969 r. zmarł prezydent DRW Ho Chi Mingh. Następcą jego został Le Duan (1907-1986). Ginęło wielu zabitych i rannych. Stan liczebny wojsk amerykańskich wkrótce przekroczył 1/2 miliona ludzi. Wojna przybrała totalny charakter. W toku wojny dochodziło do ekscesów i zbrodni na ludności cywilnej. Działania te napotkały na ostrą krytykę tak w Stanach Zjednoczonych, jak i innych krajach. W USA wielu młodych ludzi wzywanych do wojska darło lub demonstracyjnie paliło karty powołania i odmawiało udziału w wojnie. Tymczasem rząd doprowadził do przeniesienia działań wojennych do Laosu i Kambodży. Objęła ona całe Indochiny. Wydawało się, że nie ma ona końca. Jednak pod naciskiem sytuacji rząd USA podjął rokowania pokojowe z DRW w Paryżu. 27 I 1973 r. zakończyły się one porozumieniem o zawieszeniu broni. W 1973 r. Amerykanie wycofali się z Indochin. Fakt ten przesądził o dalszym przebiegu wojny. W styczniu 1975 r. wojska DRW przeszły do kontrofensywy i pokonały Wietnam Południowy. 21 IV 1975 r. nowy prezydent tego państwa Nguyen Van Thieu (1923) zrezygnował z urzędu i wyjechał na Tajwan pod opiekę Czang Kai-szeka. 30 IV 1975 r. wojska DRW wkroczyły do Sajgonu, który przemianowano na miasto Ho Chi Mina. 2 lipca 1976 r. proklamowano Socjalistyczną Republikę Wietnamu ze stolicą w Hanoi. Wojna trwała więc 10 lat. Stany Zjednoczone straciły w niej około 56 tys. ludzi w zabitych, około 200 tys. Amerykanów odniosło rany. Koszty materiałowe wynosiły 200 mld dolarów. Wietnamczycy stracili przeszło milion w zabitych i 2 mln ludzi rannych. Wojna poważnie zaciążyła na sytuacji w świecie szczególnie na obrazie USA u ludów azjatyckich. Indonezja stopniowo scalała dawne Indie Holenderskie. Prezydent Sukarno umacniał swoją pozycję w kraju i na forum międzynarodowym angażując się w ruchu antykolonialnym i w działalności ONZ. W 1960 r. rozwiązał parlament, a w 1963 r. powołany został dożywotnio na stanowisko prezydenta. W 1962 r. Indonezja zbrojnie zajęła Irian Zachodni. Własność Holenderska została znacjonalizowana. Dochodziło też do starć zbrojnych z Malezją oskarżaną o wysługiwanie się imperializmowi brytyjskiemu. W 1964 r. Indonezja wystąpiła z ONZ. Sukarno coraz bardziej skłaniał się do współpracy z siłami lewicy i ZSRR. Natomiast komuniści indonezyjscy przyjęli kierunek maoistowski. W październiku 1965 r. dokonali przewrotu i obezwłasnowolnili prezydenta. Przeciw puczystom wystąpiła armia z gen. Suharto (1921) na czele. Zdusił on pucz zabijając około 300 tys. zwolenników lewicy. Komunistyczna Partia Indonezji została rozgromiona. Armia ograniczyła też rolę prezydenta Sukarno. W marcu 1967 r. gen. Suharto przejął całą władzę w swoje ręce, a rok później odsunął całkowicie Sukarno i przejął obowiązki głowy państwa. (Na stanowisko to wybierano go w latach 1973, 1978, 1983 i 1993). Wprowadził on politykę tzw. Nowego Porządku nawiązując do tradycji nacjonalizmu i konserwatyzmu. W 1975 r. zagarnięto należący do Portugalii Timor Wschodni. Indie. Po proklamowaniu niepodległości w 1947 r. Indie nadal wchodziły w skład Brytyjskiej Wspólnoty Narodów i za głowę państwa uznawały króla brytyjskiego. 26 XI 1949 r. Zgromadzenie Konstytucyjne Indii uchwaliło konstytucję, przekształcając państwo w republikę. Konstytucja ta weszła w życie 26 I 1950 r. W toku ostrych spięć dokonano wymiany ludności z Pakistanem, który status republiki przyjął dopiero w 1956 r. Indie przez wiele lat zmuszone były do prowadzenia wojny z Pakistanem i ChRL o tereny sporne. Wojny z Pakistanem toczyły się o Kaszmir, a z ChRL o tereny w Himalajach na pograniczu z Kaszmirem i Birmą. W 1951 r. Czu Enlai w imieniu Chin wystąpił z propozycją pokojowego uregulowania sporu, ale premier Indii Nehru nie podjął tej kwestii, twierdząc, że problem taki nie istnieje. Chińczycy nie rezygnowali i w 1957 r. doszło do ostrego konfliktu terytorialnego, który w 1959 r. doprowadził do starć zbrojnych na pograniczu z Tybetem. Po stłumieniu przez Chiny powstania w Tybecie w 1959 r. część Tybetańczyków z Dalaj Lamą na czele schroniła się w Indiach. Konflikt narastał i w 1962 r. doprowadził do ataku Armii Czerwonej ChRL na Indie. W czasie walk Indie straciły około 7 tys. ludzi w zabitych (1,4 tys.), rannych (1,7 tys.) i wziętych do niewoli (4 tys.). Konflikt uregulowano w 1963 r. Walki o Kaszmir od czasu do czasu wybuchały nadal. Indie były państwem wielonarodowościowym i wielowyznaniowym. Dochodziło w nich często do zamachów i aktów terroru. Dominującą rolę pełnił Kongres Narodowy z Nehru na czele, który przez 17 lat stał na czele państwa zmierzając do jego unowocześnienia i umocnienia wewnętrznego. Odgrywał też znaczną rolę na forum międzynarodowym, angażując się w działalności ONZ i ruchu państw Trzeciego Świata. Sformułował zasady pokojowego rozwiązywania sporów międzynarodowych znane jako tzw. Pacza Sila