Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Każda mogła okazać się wrogiem i niebezpiecznym przeciwnikiem; trzynaście razem stanowiło śmiertelne niebezpieczeństwo, a wszak w obozowisku, względnie w jego okolicy, znajdowało się więcej niż dziewięćdziesiąt Mądrych. Mniej niż połowa wszystkich Asha'manów, ale nadal dość, by im zaszkodzić, gdyby tak postanowiły. Kobiety, które potrafiły przenosić, a mimo to zdawały się podążać za Randem; zdawały się podążać za Randem, a mimo to były kobietami, które potrafiły przenosić. Mądre popatrywały na Asha'manów niemal równie chłodnym okiem jak na Aes Sedai. Asha'mani byli mężczyznami, którzy potrafili przenosić, ale szli za Randem; szli za Randem, ale... Rand stanowił szczególny przypadek. Według Gaula proroctwa Aielów nigdzie nie zawierały wzmianki, jakoby ten ich Car'a'carn potrafił przenosić, ale Aielowie zdawali się udawać, że ów niewygodny fakt nie istnieje. Po Asha'manach zaś nie było w proroctwach ani śladu. Dla Mądrych to musiało wyglądać tak, jakby nagle odkryły, że po ich stronie walczy stado wściekłych lwów. Jak długo pozostaną lojalne? Może już teraz należało przykrócić im cugli. Wsparł głowę o koło wozu i siedział tak z zamkniętymi oczami, z piersią unoszącą się od cichego śmiechu pozbawionego wesołości. W dniu Wysokiego Chasaline należało myśleć o dobrych rzeczach. "A żebym sczezł - pomyślał z goryczą - powinienem był pójść razem z Randem". Nie, najważniejsze, że się dowiedział, i że dowiedział się zawczasu. Tylko co, na Światłość, miał teraz zrobić? Jeżeli Aielowie, Cairhienianie i Mayenianie zaczną ze sobą walczyć albo, co gorsza, Asha'mani i Mądre... to była beczka pełna węży, ale musiałby wsadzić rękę do środka, żeby sprawdzić, które z nich są jadowite. "Światłości, jakbym chciał być w domu, razem z Faile, i pracować w kuźni, gdzie nikt nie nazywałby mnie cholernym lordem". - Twój koń, lordzie Perrinie. Nie powiedziałeś, czy chcesz Steppera czy Bieguna, więc osiodłałem... - Na widok wściekłego spojrzenia złotych oczu Perrina, Kenly Maerin przywarł płochliwie do końskiego boku. Perrin uspokoił go gestem ręki. To nie wina Kenly'ego. Trzeba wytrzymać to, czego się nie da naprawić. - Spokojnie, chłopcze. Postąpiłeś jak należy. Może być Stepper. Dobrze wybrałeś. - Nie znosił przemawiać do Kenly'ego w taki sposób. Niski i krępy Kenly ledwie osiągnął wiek, by móc się ożenić albo wyjechać z domu - do tej bródki, którą usiłował sobie wyhodować wzorem Perrina, z pewnością brakowało mu lat - ale walczył z trollokami w Polu Emonda i dobrze się spisał poprzedniego dnia. Chłopiec uśmiechnął się szeroko, gdy usłyszał pochwałę z ust lorda Perrina zwanego Przeklętym Złotookim. Perrin wstał i zabrał topór spod wozu, gdzie go ukrył, żeby przynajmniej na razie o nim nie myśleć, po czym wepchnął drzewce za pętlę u pasa. Ciężkie ostrze w kształcie półksiężyca równoważył gruby kolec; narzędzie służące do zabijania. Dłoń za dobrze znała drzewce topora, by mógł poczuć ulgę. Czy jeszcze pamięta dobry młot z kuźni? Oprócz "Lorda Perrina" istniały jeszcze inne rzeczy, których nie mógł już zmienić. Pewien przyjaciel powiedział mu kiedyś, że będzie musiał wielokrotnie brać topór do ręki, zanim zacznie lubić się nim posługiwać. Mimo upału zadygotał pod wpływem tej myśli. Wskoczył na siodło Steppera, ocienione przez Arama siedzącego na siwku, i usadowił się twarzą ku południu, czyli w stronę kręgu utworzonego z wozów. Loial, co najmniej o połowę wyższy od najwyższego z Aielów, właśnie przestępował ostrożnie nad dyszlami wozów. Przez tę swoją posturę wyglądał tak, jakby mógł połamać ciężkie kłody jednym nieuważnym krokiem. W dłoni jak zwykle trzymał jakąś książkę, zaznaczając grubym palcem miejsce, gdzie skończył czytać, a pojemne kieszenie kaftana wybrzuszały się od innych tomów. Spędził ten poranek w niewielkiej grupce drzew, którą nazwał kojącą i cienistą, a mimo to było po nim widać, że upał też dał mu się we znaki. Wyglądał na zmęczonego, a poza tym miał rozchełstany kaftan, rozsznurowaną koszulę, cholewy butów zaś zrolowane poniżej kolan. Może zresztą sprawił to nie tylko upał. Loial zatrzymał się między wozami i spojrzawszy na Aes Sedai i Asha'manów, niespokojnie zastrzygł włochatymi uszami. Oczy wielkie jak spodki powędrowały w stronę Mądrych i uszy zadrżały mu raz jeszcze. Ogirowie byli bardzo wrażliwi na atmosferę panującą w danym miejscu. Na widok Perrina Loial przeszedł długimi krokami przez obozowisko. Siedzący w siodle Perrin był od niego o dwie, może trzy głowę niższy. - Perrin - wyszeptał Loial - tu się źle dzieje. Mało tego, tu jest niebezpiecznie. - Szept, którym starał się mówić Loial, przypominał buczenie trzmiela wielkości mastiffa. Kilka Aes Sedai poodwracało głowy. - Czy mógłbyś mówić trochę głośniej? - spytał prawie niesłyszalnie Perrin. - Moim zdaniem w Andorze niektórzy mogli cię nie usłyszeć. Mam na myśli tych z zachodu Andoru. Loial zrobił zaskoczoną minę, a potem tak się skrzywił, że długie brwi opadły mu na policzki. - Wiesz przecież, że potrafię szeptać. - Tym razem raczej nikt nie mógł go usłyszeć wyraźnie w odległości większej niż jakieś trzy kroki. - Co my zrobimy, Perrin? Niedobrze jest więzić Aes Sedai wbrew ich woli, niedobrze i głupio. Już to raz powiedziałem i będę nadal powtarzał. Ale nie to jest najgorsze. To wrażenie... Jedna iskra i to miejsce wybuchnie niczym wóz pełen sztucznych ogni