Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Mówią im ponadto, żeby po powrocie do domu spodziewali się jakiejś zmiany w stosunkach z osobą, której przebaczyli. Przebaczenie ujawnia swoją największą moc wówczas, gdy umożliwia dokonanie konkretnej zmiany. Przebaczenie potrafi odmienić każdy szczegół rzeczywistości równie namacalnie, jak czyni to grzech. Akt przebaczenia jest tak samo realny jak grzech. Kiedy więc uznaję swoją grzeszność i biorę odpowiedzialność za czyny sprzeczne z przykazaniem miłości, wtedy naprawdę mogę się zmienić. Potrafię przekształcić rzeczywistość! Karl Menninger dochodzi do tego samego wniosku nieco inną drogą. Dr Menninger, założyciel kliniki oraz autor książki Whatever Became of Sin? (Co się stało z grzechem?), twierdzi, że grzesznik to człowiek, który jest odpowiedzialny za swoje egoistyczne czyny i który może się zmienić. Jeśli ktoś nie potrafi zmienić się na lepsze, wówczas jedynym rozwiązaniem staje się więzienie bądź zakład poprawczy. Jeśli ktoś jest chory i z tego powodu nie odpowiada za wyrządzoną komuś krzywdę, wówczas jedynym wyjściem będzie szpital psychiatryczny. Grzesznik różni się od takich osób tym, że uznaje swój grzech i bierze odpowiedzialność za własną przemianę - przemianę, trzeba tu zaznaczyć, wspomaganą przez Boga i Jego łaskę. Przebaczenie jest wydarzeniem, a nie ideą; następuje wtedy, gdy odkrywamy prawdę o sobie i uznajemy własną grzeszność. W takim momencie otrzymujemy Boże przebaczenie, które jest ""siłą naprawczą" w naszym życiu. Wtedy to przestajemy walczyć ze sobą, z innymi oraz z samą prawdą i ufnie zwracamy się ku otaczającej nas zewsząd Bożej mocy, zdolnej dokonywać w nas wielkich czynów". Za sprawą owego niezwykłego doświadczenia pojednania my sami, niezależnie od popełnionych wcześniej grzechów oraz nierozwiązanych problemów dnia codziennego, stajemy się "bardziej zdolni do miłości, do odróżniania dobra od zła, potrafimy też bardziej angażować się w dzieła, które przynoszą dobro całej ludzkiej rodzinie". Doris Donnelly: Uczymy się przebaczać - Rozdział 5 Rozdział V CO UMOŻLIWIA PRZEBACZENIE? Złagodzenie bólu Zastosowanie pewnych strategii Być może jedną z najlepszych analogii dla procesu przebaczania jest proces leczenia fizycznego bólu. Ludzie, którzy powinni przebaczyć, są poranieni, obolali i zakrwawieni, niczym ofiary wypadku samochodowego. Zostali głęboko i boleśnie zranieni przez kogoś lub przez coś (bądź jedno i drugie), a teraz odczuwają skutki owego doświadczenia: wstrząs, przejściowy paraliż, depresję, a także obrażenia zewnętrzne lub wewnętrzne (bądź jedne i drugie). Czas, badania lekarskie oraz zdjęcia rentgenowskie często pokazują rozmiar tych ran, których nie można od razu zlokalizować lub dostrzec gołym okiem. Kiedy zaczniemy dokładniej obserwować zabiegi medyczne, przekonamy się, że zasadniczym celem działań lekarza jest uśmierzenie bólu. Pacjent, zanim jeszcze trafi do izby przyjęć, otrzymuje środek przeciwbólowy, a krwotok z doznanej przez niego rany zostaje zatamowany. Oczywiście środek przeciwbólowy, podobnie jak zabieg oczyszczenia rany, nie unicestwia zranienia; nikt tu nie udaje, że pacjent nie doświadcza bólu i że jego obrażenia nie wymagają żadnej interwencji lekarskiej. Dzięki oczyszczeniu rany można dokładnie ocenić jej rozmiar. Środek znieczulający pozwala pacjentowi nabrać pewnego dystansu do swojej rany, a osobom opiekującym się nim - dokładnie ocenić sytuację i przedsięwziąć odpowiednie kroki, by pacjent mógł jak najszybciej powrócić do zdrowia. Z powyższego opisu wyłania się kilka użytecznych wskazówek na temat przebaczenia. Bezpośredni cel zabiegów podczas leczenia zranień fizycznych oraz psychicznych jest ten sam: uśmierzenie bólu. Dopiero potem można zacząć omawiać konkretne strategie wiodące do właściwego celu, jakim jest przebaczenie. Na płaszczyźnie medycznej i duchowej istnieje wiele sposobów uśmierzenia bólu. Przedstawione poniżej trzy z nich bynajmniej nie wyczerpują całego tematu. Złagodzenie bólu POPRZEZ ZWIĘKSZENIE DYSTANSU. Zdarza się, że ból łagodnieje, kiedy dwie osoby oddalają się od siebie w sensie geograficznym. Znam pewne małżeństwo z dwoma synami - bliźniakami, w wieku dziewięciu lat. Ponieważ obaj chłopcy zażarcie ze sobą rywalizowali, rodzice postanowili zrobić coś, co zaowocowałoby pojednaniem między braćmi. Chłopcy ci byli ze sobą w kontakcie praktycznie przez całą dobę, dlatego rodzice zdecydowali się rozdzielić ich na kilka godzin codziennie - najlepiej w porze lekcji szkolnych, kiedy to rywalizacja między braćmi osiągała szczególne natężenie. Rodzice mieli do wyboru kilka możliwości. Zastanawiając się nad skutecznością fizycznego rozdzielenia chłopców, początkowo nosili się z myślą, by jednego syna posłać do szkoły z internatem, a drugiego zostawić w dotychczasowej szkole. Brali też pod uwagę możliwość wysłania braci do różnych szkół z internatem w różnych miejscowościach. Trzeci pomysł natomiast polegał na zapisaniu każdego z chłopców do innej szkoły, ale w tej samej dzielnicy miasta, dzięki czemu można by zachować bliskie więzi rodzinne (co jest bardzo pożyteczne w procesie przebaczania), a także złagodzić napięcia między braćmi na tyle, aby miejsce wrogości zajęła przynajmniej poprawność, która później pozwoli doprowadzić do pojednania