Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

- Umegat opróżnił kubek. - Bogowie kochają ludzi o wspaniałych duszach, tak jak artyści kochają piękny marmur, ale tu nie chodzi o cnotę. Chodzi o wolę. To ona jest dłutem i młotkiem. Czy ktoś przytaczał wam kiedy kazanie Ordola o pustych naczyniach? - To, w którym wieszczek leje na wszystko wodę? Pierwszy raz usłyszałem je, gdy miałem dziesięć lat. Wydawało mi się dość zabawne, kiedy zmoczył sobie buty, ale powtarzam, miałem tylko dziesięć lat. Obawiam się, że nasz świątynny wieszczek w zamku Cazaril trochę nudzi. - Słuchajcie więc, a nie będziecie znudzeni. - Umegat postawił swój kubek do góry dnem. - Człowiek ma wolną wolę. Bogowie nie mogą w nią wtargnąć, tak samo jak ja nie mogę nalać wina do kubka przez dno. - Nie, nie marnujcie wina! - zaprotestował Cazaril, kiedy Umegat sięgnął po dzban. - Już mi to pokazywano. Umegat uśmiechnął się wesoło i odstawił dzban. - Ale czy naprawdę pojęliście, jak bardzo bezsilni są bogowie, kiedy nawet najpodlejszy niewolnik może wygnać ich ze swego serca? A jeśli z serca, to i z całego świata, bo bogowie mogą doń sięgać tylko przez dusze żyjących. Gdyby bogowie mogli korzystać z tego przejścia, kiedy tylko zechcą, bylibyśmy jedynie bezwolnymi marionetkami. Dopiero kiedy pożyczą sobie lub otrzymają w darze wolę jakiejś żywej istoty, mają do dyspozycji malutki kanał, przez który mogą działać. Niekiedy potrafią się przesączyć przez umysły zwierząt, choć z dużym trudem. Rośliny natomiast... wymagają wielkiej zapobiegliwości. Albo też - tu Umegat odwrócił z powrotem swój kubek i znów uniósł dzban - czasem człowiek może otworzyć się przed bogami i pozwolić im wlać się przez siebie w ten świat. - Napełnił kubek. - Święty to nie cnotliwa dusza, tylko pusta. Mężczyzna lub kobieta, którzy podarowują bogu swoją wolę. Wyrzekłszy się działania, umożliwiają działanie. - Uniósł kubek do ust, popatrzył znad jego brzegów i pociągnął spory łyk. Potem dodał: - Wasz wieszczek nie powinien był używać wody. Woda nie przyciąga dostatecznie uwagi. Wino, a w potrzebie i krew. Jakaś ciecz, która się liczy. - Mhm. - Tyle tylko Cazaril zdołał wydusić w odpowiedzi. Umegat rozparł się w krześle i przez jakiś czas uważnie wpatrywał się w jego twarz. Cazaril jednak był przekonany, że Roknaryjczyka nie interesuje jego wymiar cielesny. Zatem powiedz mi, co takiego robi tu Roknaryjczyk renegat, wieszczek świątyni, uczony i święty Bękarta, przebrany za posługacza w królewskiej menażerii w Zangre? Jednak wypowiadając tę myśl na głos, Cazaril zredukował ją do płaczliwego zapytania: - No to co tu robicie? - To, czego zażyczy sobie mój bóg - odparł Umegat, wzruszając ramionami. Ulitował się jednak nad zirytowaną miną Cazarila, bo dodał: - A On życzy sobie najwyraźniej, żebym utrzymywał przy życiu roję Orica. Cazaril wyprostował się gwałtownie, walcząc z sennym otępieniem, jakie wywoływało w nim wypite wino. - Orico jest chory? - Tak. Pomnijcie jednak, że to tajemnica państwowa, choć z dnia na dzień robi się coraz bardziej widoczna dla każdego, kto ma oczy i wie, do czego służą. Niemniej... - Umegat znacząco przyłożył palec do ust. - Tak, ale... Wydawało mi się, że uzdrawianie leży w gestii Matki i Córki. - Owszem, byłoby tak, gdyby choroba roi miała naturalne przyczyny. - Nienaturalne przyczyny? - Cazaril spojrzał na niego z ukosa. - Ta ciemna okrywa - czy wy też ją widzicie? - Tak. - Ale taki sam cień jest wokół Teideza i Iselle - roina Sara także go ma. Co to za straszna rzecz, że nie pozwoliliście mi o niej rozmawiać na ulicy? Umegat odstawił kubek, pociągnął się za siwawobrązowy kucyk i westchnął. - Wszystko zaczęło się w czasach Fonsy Dość Mądrego i Złotego Generała. Dla was to pewnie legenda i historia, ale ja żyłem w tamtych pełnych rozpaczy dniach