Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Sporz¹dziæ wykaz hase³ przedmiotowych w ró¿nych jêzykach, wed³ug których bêdzie siê czyniæ poszukiwania (has³a te mo¿na okreœliæ korzystaj¹c z klasyfikacji, jakiej u¿ywa siê w danej bibliotece, np. z UKD albo z tezaurusa b¹dŸ s³ownika katalogu przedmiotowego). 3. Przejrzeæ bibliografie specjalne, wydawnictwa informacyjne oraz inne publikacje, poœwiêcone w ca³oœci lub w czêœci badanemu przedmiotowi, jak równie¿ wszystkie inne Ÿród³a, które mog³yby dostarczyæ potrzebnych wskazówek. 4. Wykonaæ zestawienie artyku³ów z czasopism, zw³aszcza najwa¿niejszych w danym zakresie, rozpoczynaj¹c od numerów najnowszych. 5. Je¿eli dla danego tematu mog¹ byæ przydatne inne typy materia³ów, np. normy, patenty, literatura firmowa itp., nale¿y je tak¿e uwzglêdniæ. 6. Skoro po zebraniu pewnej iloœci materia³u informacyjnego oka¿e siê, ¿e dalsze poszukiwania nie daj¹ pozytywnych wyników, trzeba zapytaæ u¿ytkownika, czy uzyskane rezultaty s¹ wystarczaj¹ce. 7. Zebrany materia³ nale¿y uporz¹dkowaæ wed³ug okreœlonych zasad; u³o¿yæ go w sposób celowy, np. w porz¹dku chronologicznym, alfabetycznym, rzeczowym (treœciowym) lub wed³ug typów Ÿróde³. 8. Powinno siê podaæ sygnatury materia³ów, je¿eli znajduj¹ siê one we w³asnej bibliotece, lub wskazaæ biblioteki, które mog¹ nimi dysponowaæ; ewentualnie zaproponowaæ wypo¿yczenie miêdzybiblioteczne, wykonanie mikrofilmu, foto- czy kserokopii b¹dŸ innego typu reprodukcji. 9. Trzeba te¿ wskazaæ instytucje, w których mo¿na by jeszcze uzyskaæ dodatkowe informacje: np. firmy krajowe czy zagraniczne; laboratoria, w których przeprowadzono podobne badania; specjalistów zajmuj¹cych siê tym zagadnieniem. Je¿eli czas nagli, bardzo dobre wyniki w poszukiwaniach i opracowaniu odpowiedzi daje praca ca³ej grupy bibliotekarzy-informatorów. Potrzebna informacja zostaje wtedy przygotowana bardzo szybko, co znacznie wp³ywa na efektywnoœæ pracy biblioteki. Wiêksz¹ pomoc przynieœæ mo¿e u¿ytkownikowi szybka, nawet wstêpna odpowiedŸ, obiecuj¹ca uzupe³nienie informacji, ni¿ otrzymanie pe³nej informacji po d³ugim oczekiwaniu bez ¿adnej wiadomoœci poprzedzaj¹cej. Czynnikiem przyspieszaj¹cym, powoduj¹cym wyró¿nienie kwerendy spoœród wielu innych otrzymanych w tym samym czasie, powinno byæ znaczenie poszukiwanej informacji dla rozwi¹zania jakiegoœ problemu. W takim bowiem wypadku brak odpowiedzi lub odpowiedŸ spóŸniona mo¿e spowodowaæ znaczne straty. Dlatego te¿ praca biblio-tekarza-informatora musi byæ rzetelna i dok³adna, œcis³a i oparta na sprawdzonych danych, a przede wszystkim szybka, daj¹ca w efekcie najbardziej aktualne wiadomoœci. Przekazywane informacje musz¹ byæ udokumentowane Ÿród³ami i mo¿liwe do sprawdzenia. W ka¿dej bibliotece, niezale¿nie od jej typu, wskazaæ mo¿na pewne ogólne zasady prowadzenia s³u¿by informacyjnej i udzielania informacji. 1. Wszelkie poszukiwania w Ÿród³ach informacyjnych nale¿y rozpoczynaæ od Ÿróde³ i wydawnictw najnowszych. Dopiero potem, je¿eli nie znajduje siê w nich poszukiwanych informacji, powinno siê zwracaæ do Ÿróde³ i wydawnictw dawniejszych. 206 2. Trzeba przegl¹daæ ró¿ne typy Ÿróde³ i wykorzystywaæ rozmaite bazy danych, choæby zapytanie u¿ytkownika, nawet najbardziej szczegó³owe, zwraca³o uwagê tylko na jeden typ Ÿród³a. Je¿eli np. u¿ytkownik chce poznaæ ¿yciorys specjalisty z zakresu techniki, nie wystarcz¹ tylko s³owniki biograficzne czy encyklopedie, ale nale¿y równie¿ uwzglêdniæ odpowiednie bibliografie, monografie b¹dŸ te¿ inne Ÿród³a z dziedziny nauk technicznych. 3. Materia³y (opracowania) informacyjne, przekazywane u¿ytkownikowi, winny byæ wyselekcjonowane pod wzglêdem wa¿noœci, poziomu poszczególnych Ÿróde³ i ich zakresu treœciowego (tematycznego) — po uprzednim porozumieniu siê z u¿ytkownikiem (odbiorc¹ informacji). 4. Uk³ad przekazywanych materia³ów informacyjnych trzeba uzale¿niæ od potrzeb u¿ytkownika (odbiorcy). Dokumentacja zbiorów bibliotecznych Równie wa¿nym zadaniem informacyjnym ka¿dej biblioteki, jak informacja o materia³ach bibliotecznych, jest dokumentacja zbiorów. Przez dokumentacjê zbiorów rozumiemy ich opracowanie formalne i rzeczowe. Jego wynikiem s¹ katalogi alfabetyczne i rzeczowe ró¿nych rodzajów. Biblioteczna s³u¿ba informacyjna przygotowuje czêsto jeszcze inne formy opracowañ — tzw. opracowania informacyjno--dokumentacyjne, a wœród nich przegl¹dy stanu wiadomoœci w zakresie wybranych zagadnieñ, nazywane te¿ opracowaniami analityczno-syntetycznymi. Z opracowañ nale¿y te¿ wymieniæ zestawienia bibliograficzne okreœlonych tematycznie materia³ów z w³asnej biblioteki lub z innych bibliotek, niekiedy z adnotacjami treœciowymi lub analizami dokumentacyjnymi. Umo¿liwiaj¹ one spojrzenie na treœæ dokumentów w aspekcie nowoœci i aktualnoœci. Wykonuje siê równie¿ t³umaczenia materia³ów przechowywanych w bibliotece, udostêpniaj¹ce wa¿ne dla u¿ytkowników treœci publikacji obcojêzycznych