Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

22:11-18). Po drugie, stwierdzenie to z pewnością dotyczy także oczekiwania przez Abrahama (Żyd. 11:9,10,13-16) dnia Chrystusa, kiedy błogosławić miał On wszystkie narody przez Swe tysiącletnie panowanie. Także i tutaj, w pierwszym zestawie myśli mamy naukę o przedludzkim istnieniu naszego Pana, tak jak w drugim widzimy naukę o Jego poludzkiej egzystencji. Faryzeusze mieli bardzo słabe pojęcie o tych pierwszych myślach, więc wykrzyknęli: "Pięćdziesiąt lat jeszcze nie masz, a Abrahamaś widział?" Wtedy Jezus udzielił odpowiedzi, która stwierdzała, iż istniał On przed Abrahamem, jak również że istniał po tym czasie: "Pierwej niżeli Abraham był, jam jest". Proszę zauważyć, że wyrażenie "jam jest" występuje w czasie teraźniejszym. Dlaczego? Wyrażenie to jest hebrajskim idiomem używanym do określania nie zakończonego istnienia, tzn. istnienie, jakie posiadał Jezus jako Logos, zanim narodził się Abraham, do czasu wypowiedzenia słów tego tekstu nigdy nie miało końca, co dowodzi, że gdy Logos stał się ciałem, nie umarł w czasie przechodzenia z duchowego do ludzkiego poziomu istnienia. Bez umierania istota ta wymieniła jedną naturę na drugą i stale żyła w trakcie tej zmiany. Fragment ten potwierdza przedludzkie istnienie Jezusa. Ew. Jana 16:28 swymi kontrastami podobnie dowodzi poprzedniej egzystencji naszego Pana: "Wyszedłem od Ojca, a przyszedłem na świat; i znowu opuszczam świat, a idę do Ojca". Godne uwagi są podwójne kontrasty tego wersetu: "przyszedłem na świat" i "opuszczam świat"; "wyszedłem od Ojca" i "idę do Ojca". Przebywanie na świecie jest stanem między dwoma pozostałymi stanami: (1) tym, w którym był, zanim przyszedł na świat; i tym, w którym miał być po opuszczeniu świata. Obydwa te stany, rozdzielone od siebie stanem, w którym był w trakcie pobytu na świecie, miały być w towarzystwie Ojca. Bardzo przekonywająco potwierdza to Jego stan przedludzki i poludzki. Także 1 Jana 4:9 kilkakrotnie dowodzi przedludzkiej egzystencji naszego Pana: "Przez to objawiona jest miłość Boża ku nam, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy żyli przezeń". Czy Pismo Święte przeczy sobie, gdy mówi, że Jezus jest jednorodzonym Boga, a jednocześnie mówi, że wszyscy synowie Boga z Wieku Ewangelii są spłodzeni przez Boga? Odpowiadamy: nie. Wersety te harmonizują się następująco: Jezus był jedynym bezpośrednio spłodzonym Synem Boga. Wszyscy inni synowie Boga - ci na poziomie anielskim (Ijob 38:7), ci na poziomie ludzkim (Łuk. 3:38) oraz ci na Boskim poziomie (1 Jana 3:1), z wyjątkiem Jezusa, zostali pośrednio spłodzeni przez Boga, tzn. za pośrednictwem naszego Pana (Kol. 1:16). Tak więc wyrażenie jednorodzony przede wszystkim dotyczy stworzenia naszego Pana przed całą resztą stworzeń; wyrażenie to potwierdza zatem Jego przedludzką egzystencję. Werset ten mówi, że Ojciec posłał Go na świat, co oznacza Jego istnienie przed takim posłaniem, tak jak w przypadku kilku innych wersetów już rozważonych. Oświadczenie Jezusa (Łuk. 10:18), iż widział szatana spadającego z nieba jako błyskawicę, wiąże się z Jego przeżyciem, które miało miejsce jakiś czas po wprowadzeniu Adama i Ewy przez szatana pod panowanie grzechu. Potwierdza to wcześniejsze istnienie naszego Pana. 2 Kor. 8:9 dowodzi oczywiście wcześniejszej egzystencji naszego Pana, gdy mówi, że "będąc bogatym [w naturę, urząd, chwałę] stał się ubogim", stając się ludzką istotą. Jeśli stanie się ludzką istotą uczyniło Go biednym, a wcześniej był bogaty, musiał istnieć, zanim stał się biednym, skoro przedtem był bogaty. Kol. 1:15,17 podobnie dowodzi Jego wcześniejszej egzystencji, nazywając Go "pierworodnym wszystkich rzeczy stworzonych" oraz stwierdzając, iż był On przed wszystkimi [innymi] rzeczami [oczywiście z wyjątkiem Ojca]. Filip. 2:6,7 jednoznacznie potwierdza Jego przedludzkie istnienie pokazując, że gdy istniał w kształcie Bożym [poziomie istnienia, tzn. jako duch], nie pożądał równości z Bogiem [jak uczynił to szatan - Iz. 14:13,14], lecz raczej wyniszczył Się [ze Swej przedludzkiej natury, urzędu i chwały], przyjmując kształt niewolnika [bez poprzedniego urzędu i chwały panowania] i stając się podobny ludziom [stając się niższą naturą, ludzką naturą]. Ta sama myśl jest przekonująco nauczana u Żyd. 2:14,16, gdzie apostoł zapewnia nas, że gdy opuszczał On Swą przedludzką naturę i przybierał naturę niższą, nie zniżył się On jedynie do natury anielskiej, lecz zszedł na poziom istnienia niższy od anielskiego - do poziomu ludzkiego. Takie postępowanie oznacza Jego przedludzką egzystencję. Określenie św. Pawła - wczoraj - u Żyd. 13:8 ("Jezus Chrystus wczoraj [w Wieku Żydowskim] i dziś [w tym wieku], tenże [ta sama osoba] i na wieki") z pewnością dowodzi Jego poprzedniej egzystencji. W Starym Testamencie znajduje się między innymi znany fragment, który uczy o przedludzkiej egzystencji naszego Pana. Mamy na myśli Przyp. 8:22-30, gdzie pod symbolem mądrości przedstawiony jest nasz Pan jako ten, który był z Ojcem na długo, zanim stworzone zostały inne osoby czy rzeczy: "Pan mnie miał przy [dosłownie jako] początku [twórczej] drogi swej, przed wszystkimi czasy. Przed wieki jestem zrządzona, przed początkiem, pierwej niż była ziemia