Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

77 Regularny; Tw. 5,5; G. 5,2 g/cm3; czarny z niebieskawym odcieniem; połysk metaliczny; R. czarna Magnetyt jest minerałem, który ze względu na swe własności magnetyczne zwracał szczególną uwagę starożytnych przyrodników i filozofów. Wspomina o nim Pliniusz Starszy, opisując wzgórze nad rzeką Indus, zbudowane w całości ze skały przyciągającej żelazo. Według legendy, pierwszym odkrywcą owej skały był pasterz imieniem Magnus, który zauważył, że ćwieki z jego butów oraz żelazne okucie laski przywarły do ziemi. Można zatem powiedzieć, że magnetyzm jako zjawisko fizyczne zawdzięcza swą nazwę legendarnej postaci. Inna, bardziej prawdopodobna wersja wiąże nazwę magnetytu z miejscem jego odkrycia - Magnesia w starożytnej Tesalii (Grecja). Magnetyt tworzy zazwyczaj skupienia ziarniste lub zbite, czasami występuje w postaci ośmiościennych kryształów. Jest silnie magnetyczny. Najbardziej rozpowszechnione złoża magnetytu występują w rudach skarnowych towarzyszących skałom magmowym i metamorficznym. Zawierające magnetyt skarny obfitują w krzemiany wzbogacone w żelazo, takie jak: granaty (andradyt), pirokseny, hedenbergity, różne odmiany amfiboli oraz epidoty. Najważniejsze złoża magnetytu znajdują się na rozległych Obszarach górskich w północnej Szwecji [Kiruna-vaara], Norwegii, w Stanach Zjednoczonych AP, na Uralu i w okolicach Kurska (Rosja). Piękne kryształy magnetytu zostały znalezione w Binnatal (Szwajcaria). Magnetyt jest najcenniejszą rudą żelaza, którego zawartość dochodzi do 72%. Chromit, tlenek chromu i żelaza zawierający niekiedy domieszki magnezu, trudno na pierwszy rzut oka odróżnić od magnetytu. Jest jednak słabo magnetyczny i ma brązową rysę. Praktycznie rzecz biorąc chromit jest jedyną rudą chromu. Największe złoża chromitu występują w Zimbabwe, 78 Republice Południowej Afryki, na Filipinach i w USA. Zbliżony do chromitu jest franklinit, tlenek żelaza i cynku z domieszkami manganu. Franklinit tworzy zazwyczaj czarne, ośmiościenne kryształy występujące w skupieniach wraz z innymi minerałami (np. kalcytem). Najsłynniejsze złoża znajdują się w rejonie Franklin i Ogdenburg w stanie New Jersey (USA). Rombowy; Tw. 8,6; G. 3,7 g/cm3; żółty, żółtozielony, aleksandryt - zielony w świetle dziennym, fiole-towoczerwony w świetle sztucznym; połysk szklisty; R. bezbarwna Chryzoberyl, chociaż mniej znany jako kamień szlachetny, ceniony jest bardzo wysoko. Występuje w pegmatytach i skałach metamorficznych (gnejsy i łupki mikowe), tworząc dobrze wykształcone kryształy o pokroju tabliczkowym lub słupkowym. Pod względem twardości zajmuje wśród minerałów trzecie miejsce po diamencie i korundzie. Spośród wszystkich barwnych i przezroczystych odmian tego minerału za najbardziej wartościowy uznawany jest aleksandryt, nazwany tak na cześć cara Rosji Aleksandra II. 72. Chryzoberyl - Marsikov (Czechy); rzeczywista wielkość kryształów dochodzi do 15 mm 79 Ten niezwykły kamień ma w świetle dziennym soczystą barwę zieloną, która w świetle sztucznym zmienia się na fiołkoworóżową. Dlatego też powiada się niekiedy, że aleksandryt jest za dnia szmaragdem, a nocą staje się ametystem. Główne złoża chryzoberylu znajdują się w Sri Lance i w Brazylii (Espirito Santo). Nowe stanowiska odkryto także w kilku rejonach Afryki. Piękne, jasnożółte i doskonale przezroczyste kryształy chryzoberylu znalezione zostały w pobliżu jeziora Alaotra na Madagaskarze. Wyjątkowo cenne, ciemne kryształy aleksandrytu, których długość dochodzi do 2 cm, występują w Zimbabwe. Do najlepiej poznanych złóż europejskich należy rejon Marsikova na Morawach. Kryształy chryzoberylu z Marśikova mają wspaniałą, żółtą barwę, ale są zbyt spłaszczone, by mogły być poddawane obróbce szlifierskiej. Dużą sławą cieszą się złoża aleksandrytu odkryte w 1833 r. nad rzeką Toko-waja na Uralu, które przez długi czas były jedynym miejscem wydobycia tego minerału. Znacznie później aleksandryt odkryto wśród złóż obfitujących w inne odmiany chryzoberylu, m.in. w Sri Lance i Brazylii. Do rzadkości należą duże kryształy chryzoberylu. Doskonale przezroczyste kryształy dochodzące do 10 cm znaleziono w złożach aluwialnych na obszarze Madagaskaru. Niekiedy spotyka się dość duże otoczaki chryzoberylu o jedwabistym połysku (cymofan). Po nadaniu szlifu soczewkowatego wyróżniają się one wspaniałym, mieniącym się połyskiem. Występują głównie w Sri Lance i Brazylii. Najpiękniejszą i największą grupę kryształów aleksandrytu - druzę o wymiarach 25 x 15 cm, składającą się z 22 kryształów o masie 5 kg - znaleziono na Uralu