Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

Jedno i drugie. Przyjęcie, złożone z kontrastowych artykułów spożywczych, od razu zaczęło przebiegać w atmosferze narastającej przyjaźni. Dzięki ocenie psa wiadomo było, że panu Dominikowi można powiedzieć wszystko, nie wygłupi się i nie zdradzi. Należy do tych nielicznych jednostek, które z wiekiem nie zidiociały i nie spaskudziły sobie charakteru. Rzadka rzecz, ale czasem się przytrafia. Zapoznali go dość dokładnie z całą aferą, przy okazji precyzując najnowsze wnioski. - Właściwie pani Nachowska, która nic nie chciała powiedzieć, wszystko nam powiedziała - rozważała Janeczka po opisie wizyty. - Gdyby tam się nie plątały znaczki z kolekcji dziadka, ucieszyłaby się i powiedziała, że to nie to, więc możemy się odczepić. I z głowy. Tymczasem wręcz przeciwnie, więc te znaczki tam są. - I Barański w tym tkwi na mur - przyświadczył Pawełek. - Przeworski też. - Zwracam wam uwagę, że ona bała się o was już od wczoraj - wtrącił pan Dominik. - Mogła stracić głowę, widząc was dzisiaj... - I porządne łgarstwo nie przyszło jej na myśl - zgodziła się Janeczka. - Bo mogła jeszcze udawać, że się ucieszyła... - Miała mało czasu - przerwał Pawełek. - Domyślała się pewnie, że zaraz przyleci Ropuch i chciała się nas pozbyć czym prędzej. Udawać te rozmaite uciechy i inne takie, to można na spokojnie, a nie w nerwach. - Bardzo słuszna uwaga - pochwalił pan Dominik. - Została zaskoczona waszą wizytą, była pełna obaw, a zarazem rozterki, bo myślę, że znacznie chętniej nawiązałaby współpracę z wami niż z tą przedziwną szajką szantażystów. Szkoda, że ten syn... A propos, czy wy się nie boicie? - Czego? - zdziwiła się Janeczka. - Przecież nie mamy syna? - Nie o syna. O siebie. Nie boicie się, że naprawdę ktoś wam może zrobić coś złego? - E tam! - prychnął wzgardliwie Pawełek. - Mogli nas pomordować arabscy złodzieje, to owszem, to było coś! Możliwe nawet, że trochę nas to przepłoszyło, ale tu? Nasi? Dużo nam zrobią! Pan Dominik zaniepokoił się lekko. Na ile zdołał się zorientować, afera była nieprzyjemna, a wmieszani w nią ludzie prezentowali brutalną bezwzględność. Nie zrezygnują ze swoich zysków bez żadnego oporu tylko dlatego, że usiłuje im przeszkodzić dwoje dzieci. Postarają się po prostu usunąć przeszkodę. - Powiem wam, co mogą zrobić - oznajmił stanowczo. - I mam nadzieję, że potraktujecie moje słowa poważnie. W najlepszym wypadku mogą być dla was niemili, zrobić ordynarną awanturę, ewentualnie uderzyć. Mogą włączyć rodziców i szkołę, oskarżając was o występne czyny, stosując nawet jakieś prowokacje. W najgorszym razie mogą stracić panowanie nad sobą i posunąć się nawet do zabójstwa, może przypadkowego, ale to żadna pociecha. Liczycie się z czymś takim? Janeczka poruszyła się i wyprostowała na krześle z wielką godnością, co pan Dominik, mimo niepokoju, zarejestrował w pamięci ze szczerym zachwytem. - Po pierwsze, rodzice uwierzą nam - zakomunikowała sucho. - A przed szkołą zaświadczy dziadek. Po drugie, wcale nie zamierzamy pchać się im pod rękę, a awantury niech sobie robią dwadzieścia razy dziennie. A po trzecie, wszystko inne załatwi Chaber. - Jak załatwi...? - Wszystko powie i przed wszystkim ostrzeże. Zawsze wiemy, co będzie, bo on jest zwyczajnie genialny. - Tak prawdę mówiąc, to już parę razy uratował nam życie! - westchnął Pawełek. - Nie ma o czym gadać, przy tym psie możemy nie bać się niczego. Ale niech będzie, rozumiemy, że może być niebezpiecznie i weźmiemy to pod uwagę. Pan Dominik z powątpiewaniem popatrzył na niego, a potem zajrzał pod stół i obejrzał psa. Genialny był niewątpliwie i udowodnił, że zna się na ludziach, ale nie wyglądał zbyt groźnie. - Wiecie - zaczął niepewnie. - To jest łagodny i delikatny pies... - Akurat! - fuknął z wyższością Pawełek. - Trzeba go było zobaczyć w tym arabskim kamieniołomie. Delikatny był, że hej! - Warczał tak, jakby go tam było całe stado - wyjaśniła uprzejmie Janeczka. - A zębów miał co najmniej osiemdziesiąt. Uciekli wszyscy. Pana Dominika arabski kamieniołom zainteresował w najwyższym stopniu, ale nie dane mu było na razie poznać związanych z nim wydarzeń. Janeczka i Pawełek trzymali się tematów bieżących. - Tak mnie ta pani Nachowska ogłuszyła, że do tej pory nie mogę sobie przypomnieć, co tam było z Przeworskim - zwrócił się Pawełek do siostry. - Coś tam powiedziałaś takiego... Co to było? - W notesie... - Tak pamiętam. Ale coś jeszcze... - Na kartce z szuflady. Przew w nawiasie. Obok telefonu Barańskiego. - Aaaa...! - I od razu, jak ona się tak przestraszyła, zgadłam, że to Przeworski i że musiał mieć znaczki. - Kto to jest Przeworski? - zaciekawił się pan Dominik. - Nie wiemy - odparła Janeczka. - Ale to mało ważne. Ważne, że się plącze przy znaczkach i albo je kupował, albo sprzedawał... - Albo kradł - podsunął Pawełek. - Albo jemu ukradli. Wszystko jedno, jestem pewna, że teraz oni je mają. - Albo pani Spayerowa. To znaczy, pani Piekarska. To znaczy, pani Piekarskiej mogą świsnąć sprzed nosa. Janeczka wsparła łokcie na stole i brodę na dłoniach. - Z tym trzeba będzie coś zrobić - rzekła w zatroskanej zadumie. - Pomyślę jeszcze. Szkoda, że z pani Nachowskiej nie ma żadnego pożytku. Żeby ten jej syn pękł! Przysłuchujący się chciwie pan Lewandowski wyraźnie poczuł, że powinien włączyć się w sprawę i posłużyć pomocą. Został obdarzony zaufaniem. Byłoby nieprzyzwoicie nie odpłacić wzajemnością. - Dobra - zdecydował się. - Powiem wam prawdę. Ja znam tego syna... * * * Breloczek z końską głową wprawił Zbinia w istny szał. Informacja, iż jest to zabytek, jedyny na świecie, prawie nie była już potrzebna, niemniej wzmogła jego pożądanie. Ceną upragnionego przedmiotu były kontakty Czesia z Okularnikiem. Zbinio zatem zmobilizował siły. Czesiowi nawet do głowy nie przyszło, iż osobnik, powyżej uszu pogrążony w breloczkach, mógł w najmniejszym bodaj stopniu zainteresować się czymkolwiek innym i zapamiętać choć słowo na inny temat. Został wprawdzie z naciskiem pouczony przez swoich mocodawców, że gęba powinna mu służyć do spożywania posiłków, a nie do wydawania dźwięków, ale był zdania, że szkodliwość dźwięków potrafi sam ocenić. Zbinio pod tym względem w ogóle się nie liczył. Gdyby to był inny kumpel, na przykład Romek..