Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

W obrocie giełdowym przeważają przy tym transakcje maksymalnie z 9-miesięcznym terminem wykonania. Walutowe kontrakty futures należą więc do rodziny transakcji terminowych, dla których charakterystyczne jest właśnie odroczenie terminu zrealizowania transakcji w stosunku do momentu ich zawarcia. Zdecydowana jednak większość (znacznie ponad 90%) walutowych transakcji futures jest rozliczana przez likwidację otwartej pozycji w określonej walucie przed ustalonym terminem wykonania kontraktu. Jest to możliwe dzięki funkcjonowaniu na rynku walutowych kontraktów futures specjalnych izb rozrachunkowych {clearing houses), gwarantujących wykonanie kontraktów i dokonujących ich rozliczenia. Izba rozrachunkowa wymaga złożenia przez każdą ze stron walutowego kontraktu future specjalnego depozytu zabezpieczającego (initial margiri) w kwocie określonej przez izbę. Jego wysokość jest różna w zależności od rodzaju kontraktu i giełdy, na której kontrakty są dopuszczone do obrotu, na ogół jednak nie przekracza l%-3% wartości kontraktu. Wielkość depozytu zabezpieczającego jest zresztą stale dostosowywana do zmieniającej się wartości rynkowej kontraktu. W tym celu izba rozrachunkowa po każdej sesji giełdowej wyznacza oficjalną cenę rozliczeniową (daily official settlement price) dla każdego typu walutowego kontraktu future i każdego standardowego terminu wykonania transakcji, ustalaną na podstawie kursów zamknięcia giełdy, i porównuje ją z ceną każdego kontraktu przyjętego do rozliczenia. Jeżeli z tego porównania cen wynika, że posiadacz otwartej pozycji walutowej na giełdzie poniósł taką stratę, iż złożony depozyt nie wystarcza na zabezpieczenie zawartych kontraktów, to brakująca suma w formie depozytu uzupełniającego (yariation margiri) musi być niezwłocznie wpłacona do izby. Straty ponoszone przez jedną ze stron walutowego kontraktu future oznaczają dla drugiej strony zyski, które mogą być w każdej chwili wycofane lub reinwestowane, aby mogły przynosić dodatkowe dochody. System depozytów zabezpieczających jest wprawdzie dość złożony, spełnia jednak ważne funkcje. Pozwala on izbie rozrachunkowej na gwarantowanie wykonania każdego 264 zarejestrowanego kontraktu w warunkach ograniczonego ryzyka. Natomiast dla uczestników giełdowego obrotu walutowymi kontraktami futures jest ważnym źródłem bieżących informacji o stanie rynku. Walutowe kontrakty futures mogą być wykorzystywane do ochrony przed ryzykiem kursowym należności i zobowiązań zagranicznych. W tym celu podmioty realizujące transakcje zabezpieczające, nazywane też hedgingowymi, zawierają tyle walutowych kontraktów futures, aby w przybliżeniu zrównoważyć wartość rzeczywiście istniejącej lub antycypowanej pozycji walutowej na rynku kasowym. Transakcja future ma przy tym przeciwstawny charakter w stosunku do transakcji kasowej. Strata więc w jednej transakcji jest kompensowana zyskiem w drugiej. O efektywności tego zabezpieczenia decyduje kształtowanie się bazy, czyli różnicy między kursem notowanym na rynku kasowym a kursem notowanym na rynku walutowych kontraktów futures. Tylko w razie równoległych zmian obu kursów, a więc przy niezmiennej bazie, jest możliwe całkowite wyeliminowanie ryzyka kursowego. Zdarza się to jednak niezmiernie rzadko, w związku z czym efektem transakcji zabezpieczającej jest zysk lub strata, w zależności od skali i kierunku zmian bazy. Okazuje się więc, że walutowe kontrakty futures pozwalają jedynie na transformację ryzyka. Pierwotne ryzyko fluktuacji kursów walutowych przeobraża się w ryzyko zmian bazy. Ze względu jednak na to, że zmiany bazy są z reguły mniejsze i łatwiejsze do przewidzenia niż wahania kursów walutowych, tę metodę ochrony przed ryzykiem kursowym uznaje się za wystarczająco skuteczną. Na rynku walutowych kontraktów futures występują dwa podstawowe rodzaje hedgingu: sprzedażowy (selling hedge, short hedge) i zakupowy {buying hedge, long hedge). Hedging sprzedażowy jest stosowany w celu ochrony przed ryzykiem kursowym należności wyrażonych w walucie obcej