Niepewność bywa czasem gorsza niż brak uzbrojonej straży.

W 1259 roku wygnany został z Mediolanu arcybiskup Leon z Perego. Władzę objął znany i potężny Oberto Pullavicini. Inkwizytor Rajnier, który już wcześniej wyklął Oberta, teraz ekskomunikę powtórzył, oskarżając go o herezję i wspieranie heretyków. Nowy podesta Mediolanu i jego stronnicy tym razem ekskomunikę Rajniera odebrali jako wyzwanie. Otoczyli klasztor dominikanów, siedzibę trybunału inkwizycji. Rajnierowi udało się opuścić Mediolan i ślad po nim zaginął. Potężny inkwizytor Rajnier Sacconi przegrał, stronnictwo antypapieskie na krótko odniosło sukces. Po śmierci Konradyna (1268), ostatniego z cesarskiego rodu Sztaufów, papiestwu udało się zlikwidować opór ostatnich gibelinów (dawnych zwolenników cesarza), tym samym heretycy pozbawieni zostali swych protektorów i obrońców. Trybunały inkwizycji bez przeszkód rozwinęły działalność na całe Włochy. 274 Bernard Guidonis (Gui) - członek Zakonu Kaznodziejskiego Dominikanów. Urodził się w roku 1261 w Royere 1'Abeille (Limousin). Żył 71 lat. Do zakonu wstąpił jako dziewiętnastołatek. Studiował teologię i logikę w Montpellier. Został profesorem teologii i przeorem zakonów dominikańskich w Carcas-sonne (1298), Castres (1302) i Limoges (1303). Był też definitorem kapituły prowincjonalnej tuluzańskiej, a w latach 1307-1324 inkwizytorem prowincji tuluzańskiej. Przyczynił się do całkowitego wytępienia herezji katarów. Pełnił też szereg innych funkcji. W latach 1317-1318 był legatem papieskim w sprawach pokoju w Lombardii, Taskonii i Flandrii. W 1323 roku został mianowany biskupem w hiszpańskim Tuy, a ponieważ nie znał języka, rychło przeniesiono go na biskupstwo w Lodove w Langwedocji. Był jednym z najwybitniejszych historyków dominikańskich. Napisał ponad 30 dzieł zawierających szczegółowy, niekiedy jedyny opis wydarzeń, instytucji i obyczajów, wierzeń i poglądów naukowych swego czasu. Jego prace znane były na ziemiach polskich. Znajdziemy w nich wzmianki o klasztorach dominikańskich - pozostawił wykaz 36 męskich i 2 żeńskich klasztorów w prowincji polskiej dominikanów oraz relacje o kulcie św. Jacka Odrowąża. Nas interesuje jego słynne dzieło: "Practica in-quisitions haereticae pravitatis" (praktyka inkwizycji heretyckiej nieprawości) - stanowiące swego rodzaju podręcznik dla inkwizytorów i cenne źródło poznania średniowiecznej herezji. 275 Zostawił też "Liber sententiarum imjuisitio- nis tolosanae" - chronologicznie ułożone akta prowadzonych przez siebie procesów i wydanych w latach 1307- 1323 wyroków. Henryk z Wierzbna - biskup wrocławski. Zmarł 23 września 1319 roku. Od 1290 roku był kanonikiem wrocławskim, a dzięki protekcji króla Czech i Polski, Wacława II objął biskupstwo w 1301 roku - choć konsekrowany był rok później. Był doświadczony w sprawowaniu władzy, której pożądał przez całe życie. Sprawował rządy opiekuńcze w imieniu synów zmarłego księcia Henryka V Grubego, przez co ułatwił Wacławowi II tytuł do sprawowania władzy we Wrocławiu. Konsekwentnie dążył do osłabienia związków państwowych i kościelnych Śląska z Polską. Był poplecznikiem biskupa Jana Muskaty, przeciwnika króla Władysława Łokietka i arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnki. Jako rozjemca ustanowiony w tym konflikcie, rozstrzygnął go na korzyść Muskaty, dając mu zresztą schronienie w swojej diecezji. Zapewnił mu przy tym pomoc i obronę przed sądem legata Gentili-sa de Montefiore. Wdał się dodatkowo w spór z legatem papieskim Mikołajem Boccasinim - późniejszym papieżem Benedyktem XI. Posądzono go o zorganizowanie zamachu na wysłannika legata Guntera Bi-bersteina. Był za to ekskomunikowany i suspendo-wany. Kary kościelne zostały mu odpuszczone dopiero w 1313 roku. 276 Diecezją wrocławską zarządzał energicznie i samowładnie. Umocnił pozycję biskupów wrocławskich, zawłaszczył prawa do ziemi nysko-otmuchowskiej i związanego z nią tytułu książęcego. Ukończył budowę katedry we Wrocławiu. Był uczestnikiem Soboru Yienneńskiego w 1312 roku. Dbał o dyscyplinę i wy- kształcenie duchowieństwa. Zwalczał wszelkie przejawy nieposłuszeństwa. Z równie wielką gorliwością prześladował go-liardów oraz braci i siostry wolnego ducha (beginki i begardzi). Oskarżył ich o herezję i skazał na stos w 1317 roku. Czynił to na polecenie papieża Jana XXII, który zażądał od niego zorganizowania trybunału inkwizycyjnego. Maria I Tudor (1553-58) - królowa i inkwizytor w koronie. Córka Henryka VIII, królowa Anglii i Irlandii, była jedną z tych, którzy więcej znaczyli niż trybunały inkwizycyjne. Była córkąz pierwszego małżeństwa Henryka z Katarzyną Aragońską. Zerwanie tego małżeństwa przez króla było formalną podstawą do zerwania związków Anglii z papiestwem i powstania niezależnego Kościoła anglikańskiego. Początkowo (1533) uznano ją za dziecko nieprawe. Dziesięć lat później odzyskała prawa do sukcesji, by ostatecznie objąć tron Anglii w 1553 roku. Miała wtedy 37 lat Była tyleż pobożną katoliczką, co zawziętą kobietą. Jej głównym celem było zniszczenie dzieła swego ojca - Kościoła anglikańskiego i uzyskanie papieskiego przebaczenia dla swego narodu. Pięcioletnie 277 panowanie Marii było nieszczęśliwe. W kraju panował terror. Tron podporządkowany został w polityce zagranicznej interesom Hiszpanii, czego efektem był ślub królowej z Filipem II hiszpańskim. Do tego doszła wojna z Pranej ą i utrata w 1558 roku Calais. Najważniejsze jednak było przywrócenie katolicyzmu. Protestantów prześladowano w okrutny sposób